Balkan Triple

Το Street Triple 675 που εδώ και αρκετό καιρό ήταν στο στόλο (!!!) των Long term test επέστρεψε στον ιδιοκτήτη του, στο Βελιγράδι. Ένα μηχανάκι που είναι φτιαγμένο για κλειστά στροφιλίκια και καγκουρίλικια διαρκείας κατάφερε να βγει "σχεδόν" αλώβητο μετά την μεταχείριση που του είχα επιφυλάξει.

Η σχέση μας δεν ξεκίνησε ομαλά μιας και μόλις το παρέλαβα πριν από ένα σχεδόν χρόνο αμέσως θέλησε να μου δείξει τον "κακό" του εαυτό του. Η μπαταρία του άδειαζε πιο γρήγορα από την βενζίνη στο ντεπόζιτο και μιας και ήμουν σίγουρος ότι δεν είναι ηλεκτροκίνητο πήρε το δρόμο για το συνεργείο. Η διάγνωση έδειξε καμένα πηνία μια ακριβή ζημιά μιας και το ανταλλακτικό είναι αρκετά αλμυρό. Τελικά έγινε νέα περιέλιξη και για μερικές μέρες το μηχανάκι δούλευε κανονικά μέχρι που κάηκαν πάλι.... Ξενύχτι στο διαδίκτυο για να βρεθεί παρόμοια περίπτωση. Τελικά μετά από αρκετό ψάξιμο και την βοήθεια του συνεργείου ανακαλύψαμε το εξής. Η triumph είχε προβεί σε ανάκληση του ανορθωτή ο οποίος σύμφωνα με την Triumph στη Θεσσαλονίκη είχε αλλαχτεί στο συγκεκριμένο μηχανάκι. Ο προβληματικός ανορθωτής ήταν η αιτία που καιγόταν τα πηνία. Μετά από ακόμα λίγο ψάξιμο!!! ανακαλύψαμε ότι η Triumph είχε βγάλει και 2ο ανταλλακτικό για τον ανορθωτή που άλλαξε στην 1η ανάκληση (έλος) που διόρθωνε οριστικά το πρόβλημα. Το βελτιωμένο ανταλλακτικό έχει διαφορά και οπτικά με το αρχικό με μεγαλύτερη μεταλλική βάση για καλύτερη ψύξη και πιο ενισχυμένες φίσσες.

Προς τιμή της η Triumph αναγνωρίζοντας το λάθος της έχει ένα πρόγραμμα που ονομάζει "Good will" και μας έστειλε το ανταλλακτικό δωρεάν. Τα πηνία όμως δεν την γλύτωσαν και αλλάχτηκαν με ενισχυμένο ανταλλακτικό από την Αμερική σε κλάσμα του κόστους των γνήσιων. Από τότε το μηχανάκι δεν παρουσίασε το παραμικρό. Μάλιστα πριν το παραδώσω στο Βελιγράδι είχε να πάρει μπρος 4 μήνες. Με την δεύτερη στροφή της μίζας ο κινητήρας πήρε μπρος, βενζίνη, αέρας στα λάστιχα και φύγαμε για 640 χλμ βολτίτσα!

Τα ταξίδια σίγουρα δεν είναι από τα δυνατά σημεία του striple. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει και να είναι και απρόσμενα ευχάριστο. Σαν κάθε γυμνό που σέβεται τον εαυτό του έχει μια πολύ καλή θέση οδήγησης ανεξάρτητα από το ύψος του αναβάτη. Στο συγκεκριμένο μηχανάκι το φτηνιάρικο τιμόνι του ήταν αλλαγμένο με το ποιοτικότερο fat bar που βάζει η triumph στην έκδοση R του triple και είναι μια βελτίωση που όλοι οι κάτοχοι triple θα πρέπει να κάνουν. Δυστυχώς εκτός από το τιμόνι το μηχανάκι που οδηγούσα είχε και το αμορτισέρ από την έκδοση R το οποίο είναι καταπληκτικό για να κυνηγάτε τους φίλους σας με τα gsxr στην πίστα των Σερρών, έξω από αυτήν όμως η άνεση πάει περίπατο. Σκεπτόμενος ότι έχω να κάνω πολλά χλμ σε εθνική οδό που ο δρόμος θα είναι καλός δεν χαλάρωσα την προφόρτιση κάτι το οποίο αποδείχτηκε λάθος στην πορεία του ταξιδιού. Το ταξίδι Θεσσαλονίκη - Βελιγράδι ξεκίνησε αξημέρωτα με βροχή. Σε πείσμα του καιρού δεν βάζω αδιάβροχα και βγαίνοντας από την πόλη η βροχή έχει κόψει. Στα σύνορα με τα Σκόπια έχει πλέον ξημερώσει αλλά τα σύννεφα δεν αφήνουν τον ήλιο να με στεγνώσει.

Λίγο μετά στις στροφές του εθνικού δικτύου των Σκοπίων το τριπλάκι πετάει από την χαρά του μαζί με τον αναβάτη. Ο δρόμος είναι άδειος και αν και βρεγμένος κρατάει μια χαρά. Λίγο μετά μπαίνω σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας (εδώ γελάμε) και αρχίζει το κοπάνημα. Σε μεγάλο μέρος της διαδρομής Θεσσαλονίκη - Βελιγράδι γίνονται έργα. Στην πλευρά των Σκοπίων οι Ελληνικές εταιρείες που τα έχουν αναλάβει προχωράνε γρήγορα. Το κομμάτι όμως που διασχίζω είναι ακόμα ο παλιός δρόμος και το αμορτισέρ του τριπλ αν δεν είναι σε βελούδο σε τιμωρεί άσχημα. Σε συνδυασμό με την σέλα που δεν είναι ότι πιο άνετο έχω αρχίσει να πονάω και η πρώτη στάση επιβάλετε. Βγάζω το κράνος και διαπιστώνω ότι η λάσπη από τον δρόμο το έχει λερώσει και αυτό. Είναι δυνατόν να πετάει τόσο πολύ νερό ο πίσω τροχός; Όχι δεν είναι.... η πινακίδα μαζί με την πλαστική βάση της μας αποχαιρέτησε! %$!#%$@#^!# Είμαι με μια μοτοσυκλέτα που δεν είναι στο όνομά μου σε ξένη χώρα και πρέπει να την περάσω σε μια ακόμα ξένη χώρα που την περιμένει ο ιδιοκτήτης της, πιο καταπληκτικά δεν γίνετε. Μέχρι εκείνη το σημείο είχα περάσει δύο συνοριακά φυλάκια δίχως να χρειαστεί να βγάλω ούτε το κράνος. Συνεχίζω για Σερβία και βλέπουμε.

Ο καιρός έχει φτιάξει, ο δρόμος έχει βελτιωθεί, ταξιδεύω πιο γρήγορα από ότι υπολόγιζα και φτάνω στα σύνορα σαν βρεγμένη γάτα. Περνάω τον έλεγχο στα σκόπια σε 30 sec και συνεχίζω στο φυλάκιο των Σέρβων. Ακολουθώ την ίδια τακτική του να μη βγάζω ούτε το κράνος και δουλεύει και με τον Σέρβο. Διαβατήριο, πράσινη κάρτα και καλό ταξίδι. Δεν έπιασε. 20 μέτρα μετά το φυλάκιο 3 Σέρβοι τελωνειακοί που ελέγχουν αυτοκίνητα μόλις περνάω από μπροστά τους με σταματάνε. "Που είναι η πινακίδα", "μου έπεσε στα Σκόπια", "άσε το μηχανάκι και κατέβα". Όλα αυτά με νοήματα. Τελικά βρίσκω έναν που μιλάει αγγλικά, μου παίρνουν όλα τα χαρτιά και εξαφανίζονται. Μετά από 5 λεπτά μου λένε ότι πρέπει να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα και ότι δεν μπορώ να μπω στην Σερβία χωρίς πινακίδα. FUCK!!! Πίσω στα Σκόπια και στο πρώτο βενζινάδικο με wifi σταματάω και παίρνω τον φίλο μου που περιμένει το μηχανάκι του στο στο Βελιγράδι. 4 ώρες μετά έχει βρεθεί βύσμα από το υπουργείο εσωτερικών στη Σερβία και μου λέει φύγε βολίδα στα σύνορα σε περιμένουν. Πρέπει να έκανα περίπου 3 λεπτά για να διανύσω τα 10 χλμ μέχρι τα σύνορα μαζί με μια παράνομη αναστροφή μπροστά σε σκοπιανό περιπολικό. Αυτή τη φορά η Σκοπιανή τελωνειακός με κοιτάει με μισό μάτι μιας και έχω περάσει πάλι από την ίδια πριν 4 ώρες. Φτάνω στο Σερβικό φυλάκιο, βγαίνει ένας μπάτσος μου παίρνει τα χαρτιά, ελέγχει τον αριθμό πλαισίου, εξαφανίζετε για 5 λεπτά βγαίνει έξω και μου λέει πέρνα. Ξεκινάω και λίγο πιο κάτω είναι οι 3 που σταμάτησαν το πρωί. Που πας μου λένε, δεν είναι δυνατόν σκέφτομαι, θα μείνω για πάντα ανάμεσα στα σύνορα Σκόπια - Σερβία.

Τελικά τους κάνει νόημα ο πρώτος μπάτσος από το φυλάκιο και με αφήνουν. Βολίδα για Βελιγράδι και είμαι αποφασισμένος να μην ξανά σταματήσω σε αστυνομία γιατί δεύτερη φορά δεν την γλυτώνω. Έτσι και αλλιώς τα ταλαίπωρα Fiat Pounto των Σέρβων δεν έχουν καμιά ελπίδα με το τριπλ. Ανεβάζω ρυθμό και μερικές ώρες μετά φτάνω στο Βελιγράδι. Τελικά το ταξίδι με ένα μικρό γυμνό μηχανάκι δεν είναι άθλος και αν δεν είχα την ταλαιπωρία στα σύνορα θα έφτανα σαφώς πιο ξεκούραστος. Το τριπλ με την πλαισιάρα που έχει κατάπινε τα πάντα. Το μοτέρ γουργούριζε με 6η σε όλο το ταξίδι και μόνο όταν θες να προσπεράσεις σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης χρειάζεται να κατεβάσεις ταχύτητα. Ευχάριστη έκπληξη ήταν η κατανάλωση που δεν ξεπέρασε τα 6.5λ/100 χλμ βγάζοντας μια αυτονομία 230 χλμ που είναι και το όριο για τα μαλακά μόρια του αναβάτη. Αν το τριπλ ταξιδεύει έτσι τότε ανυπομονώ να κάνω ένα ταξιδάκι με τον μακρυνό του ξάδελφο το Tiger 800. Θέλει κανείς να του μεταφέρω το Tiger σε άλλη χώρα;