Ουγγαρία

Οι δρόμοι της Ουγγαρίας είναι αντίστοιχοι με την Autobahn και φτάνουμε στην Βουδαπέστη εύκολα και ξεκούραστα. Το ξενοδοχείο όμως εδώ δεν είναι καλό, το χειρότερο της εκδρομής, αλλά είναι σε καλή περιοχή κοντά στο κέντρο. Ξεφόρτωμα και "μια πρώτη γνωριμία με την πόλη" που λένε στα τουριστικά γραφεία. Δοκιμαστική βόλτα με το Guzzi μιας και δεν ξέρω την πόλη και το βασικό μου άγχος είναι που επιτρέπεται το παρκάρισμα!!! Τελικά έχει παντού παρκινγκ με πληρωμή και ελάχιστα δωρεάν, αλλά τα λίγα μηχανάκια που κυκλοφορούν στην πόλη παρκάρουν στα πεζοδρόμια. Από τότε όπου έβλεπα μηχανάκι παρκαρισμένο (Χάρλευ ή SS κυρίως) πάρκαρα και εγώ δίπλα του.
Η Βουδαπέστη είναι μια πανέμορφη πόλη. Τα 2 μέρη που την χωρίζει ο Δούναβης ενώνονται με 4 γέφυρες. Τα κτίρια είναι όμορφα και καλοδιατηρημένα και όπως σε όλες της Ευρωπαϊκές πόλεις οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια είναι φαρδιά και άνετα. Τώρα όμως πρέπει να ξεχάσω πως οδηγούμε στην Ελλάδα. Σταματάμε πάντα για να περάσουν οι πεζοί, παραχωρούμε προτεραιότητα, όχι σφήνες - κόρνες κτλ και ευτυχώς που μπορώ να χρησιμοποιήσω τον λεωφορειόδρομο.
Ξεκινάμε με την πλατεία των Ηρώων, το Millennium Monument, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το παλάτι της Τέχνης και το διπλανό πάρκο με τη λίμνη που έχει ζωολογικό κήπο, το κάστρο Vajdahunyad και το Ξενοδοχείο Gellert με τα φημισμένα Ιαματικά λουτρά και υπαίθριες πισίνες του. Τα πάρκα είναι ακόμα ένα χαρακτηριστικό στοιχείο των πόλεων της Ευρώπης. Στην Βουδαπέστη έχει 3 και αρκετά μεγάλα για το μέγεθος της πόλης. Πως λέμε πάρκο στο αεροδρόμιο του Ελληνικού? Καταλάβατε νομίζω. Πάμε στα λουτρά με την κρυφή ελπίδα ενός μασάζ για να φύγει η κούραση των 1000χλμ πάνω σε γυμνό μηχανάκι. Πρέπει να έχεις κάνει κράτηση νωρίτερα και φεύγουμε απογοητευμένοι. Βόλτα στην πόλη και πάμε πάνω κάτω στις γέφυρες μέχρι να νυχτώσει.

Την επόμενη επισκεπτόμαστε το Ουγγρικό κοινοβούλιο. Σαν Ευρωπαίοι πολίτες μπαίνουμε δωρεάν και παρακολουθούμε μια ωριαία ξενάγηση όπου μαθαίνουμε την Ιστορία της Ουγγαρίας, πως ξεκίνησε το κοινοβούλιο και καταλήγουμε στην σύγχρονη ιστορία της λιτότητας με τη μείωση των βουλευτών από 350 σε 200. Εντύπωση μου προκαλεί η "παράβλεψη" της Σοβιετικής περιόδου. Μάλλον είναι μια εποχή που οι Ούγγροι θέλουν να ξεχάσουν. Η οργάνωσή τους πάντως είναι άψογη.  Έχουν διατηρήσει το κτίριο σε πολύ καλή κατάσταση και όλες οι λεπτομέρειες από το 1902 που άνοιξε εξακολουθούν να υπάρχουν, όπως οι πουροθήκες!!! έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων μιας και το κάπνισμα απαγορεύεται σε κλειστούς χώρους από τότε. Η μεγάλη αναμονή για να μπεις τελικά αξίζει μιας και είναι ο μόνος τρόπος να δεις το κτίριο από μέσα. Σταματώ έξω από ένα σταθμό μετρό για να πάρω κάτι να φάμε και να πιούμε από τα μικρά μαγαζάκια που έχει στην είσοδό του. Παρκάρω όπως - όπως ανάμεσα σε κάτι έργα που γίνονταν στο πεζοδρόμιο. Δεν έχουν περάσει 2 λεπτά και επιστρέφοντας στο μηχανάκι βλέπω ένα Africa Twin να μου επιτίθεται. Ωχ σκέφτομαι θα μου την πούνε για το παρκάρισμα. Ο τύπος βγάζει το κράνος και μας λέει "Γεια σας είστε Έλληνες?". Είναι ο Άνταμ ο οποίος έκανε χρόνια διακοπές στη Χαλκιδική και έμαθε άψογα, μπορώ να πω Ελληνικά. Είδε την πινακίδα στο μηχανάκι και σταμάτησε. Μας ρώτησε αν χρειαζόμαστε κάποια βοήθεια, μας ευχήθηκε καλό ταξίδι και έφυγε.
Συνεχίζουμε για το Εθνικό μουσείο, το οποίο όμως είναι κλειστό τη Δευτέρα. Στην διαδρομή όμως μάτι μου πέφτει σε μια αντιπροσωπεία Aprilia-Derbi-Moto Guzzi που στην πορεία θα φανεί πολύ χρήσιμη. Επόμενος σταθμός η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου η μεγαλύτερη εκκλησία της Βουδαπέστης. Τα καμπαναριά της είναι ορατά από όλα τα σημεία της πόλης. Φυσικά εδώ πληρώνεις για να μπεις αλλά αξίζει τα λεφτά και με το παραπάνω. Προσπερνάω το μαγευτικό εσωτερικό με τις τοιχογραφίες και τα αγάλματα και πάμε στον ανελκυστήρα  που σε ανεβάζει στο πρώτο επίπεδο του βόρειου πύργου. Από εκεί παίρνεις άλλο ανελκυστήρα που σε ανεβάζει στην κορυφή. Στον Βόρειο πύργο βρίσκεται μια καμπάνα 9 τόνων, δώρο των Γερμανών καθολικών που ένιωθαν τύψεις για την λεηλασία που προκάλεσαν οι ναζί στην εκκλησία φεύγοντας  από την πόλη. Η θέα από την κορυφή του πύργου είναι εκπληκτική καθώς ξεδιπλώνονται και οι 2 πλευρές της πόλης. Παρόλο που βρισκόμαστε τουλάχιστον 100 μέτρα ψηλότερα από τον δρόμο ακούω το μοναδικό Ducati που είδα στη Βουδαπέστη να περνάει από κάτω. Αχ αυτός ο ξηροκάμπανος.