Βενετία

Προτελευταία μέρα και πρωινή αναχώρηση για Βενετία. Θέλουμε να πάρουμε μια γεύση από την τόσο ξακουστή πόλη πριν μπούμε στο καράβι το πρωί της επομένης. Τα πρώτα 100 χλμ είναι βουνό και η χαρά του παιδιού. Το σφιχτό στροφιλίκι γίνετε ακόμα καλύτερο όταν μπαίνουμε στην Ιταλία. Κατηφορικές φουρκέτες με θετική κλίση που φαίνετε με το μάτι. Σαν να οδηγάς σε οβάλ πίστα. Καλύτερα και από Λούνα Παρκ. Τι είπαμε για το οδικό δίκτυο της Αυστρίας, το Ιταλικό είναι ακόμα καλύτερο. Κάποια στιγμή βγαίνω στην Autostrada και παθαίνω το τελευταίο πολιτισμικό σοκ. Οδηγάς για χιλιόμετρα και περιμένεις κάποια στιγμή να κάνει το μηχανάκι ένα γκουπ. Κάτι να σου ταράξει την πορεία. Ένα σπάσιμο μια μικρή λακουβίτσα. Πλησιάζεις σε γέφυρα. Λες εδώ δεν μπορεί στην ένωση θα χτυπήσει. Τίποτα λες και οδηγώ Mercedes. Βέβαια το αντίτιμο είναι ακριβό. 9€ για 200 χλμ αλλά χαλάλι. Φυσικά ο καιρός για να μας αποχαιρετίσει φρόντισε να μας ρίξει μια αξέχαστη μπόρα 60 χλμ πριν από τη Βενετία. Μπαίνω σε ένα βενζινάδικο για να βάλω αδιάβροχα και μου την πέφτει ένας Τούρκος ζητώντας μου δανεικά για να γυρίσει στην Τουρκία. Με αρχίζει κάτι Greeks - Turks gardash, τώρα το θυμήθηκε, συνεχίζει με you Greeks believe in God Catholics, διάνα έπεσες, βγάζει κάτι χρυσά δαχτυλίδια να μου δώσει για ενέχυρο. Σχεδόν με έπεισε, όχι όμως και τη γυναίκα μου. Καλώς ήρθατε στην Ιταλία. Επιστροφή στην autostrada και η βροχή είναι τύπου κουρτίνας. Βλέπω (τρόπος του λέγειν) μπροστά μου ένα BMW και ένα Χάρλευ με Γαλλικές πινακίδες. Κολλάω από πίσω τους και συνεχίζουμε μαζί σχεδόν μέχρι τη Βενετία. Χαιρετιόμαστε και μπαίνω στη Βενετία. Για άλλη μια φορά το gps με πάει στο κατάλυμα γρήγορα και άκοπα. Μ' αρέσει που πριν ξεκινήσω σκεφτόμουν ότι θα το είχα μόνο για βοηθητική χρήση σε περίπτωση που χανόμουν. Ακόμα θα έψαχνα την 38η διασταύρωση έξω από τη Βενετία.

 

Φτάνουμε στο Camping με τη βροχή να δίνει βροντερό παρόν. Η Θωμαή πηγαίνει στη ρεσεψιόν του κάμπινγκ με τα διαβατήρια για να πάρει κλειδιά. 10 λεπτά αργότερα εγώ ακόμα περιμένω μέσα στη βροχή, μπροστά στη κατεβασμένη μπάρα του κάμπινγκ να περάσω. Όχι δεν έχει ουρά στο γκισέ, αλλά είπαμε. Εδώ είναι Ιταλία, ούνα φάτσα ούνα ράτσα. Όπως κάθομαι και απολαμβάνω τη βροχή το μάτι μου πέφτει πάνω στην αριστερή μου μπότα όπου με φρίκη βλέπω έναν ιριδίζον λεκέ. Ο αριστερός κύλινδρος αποφάσισε να αρχίσει πάλι να στάζει. Παρκάρω το μηχανάκι και επειδή δεν έχει πουθενά υπόστεγο δεν ασχολούμαι άλλο με το θέμα. Το απόγευμα με το λεωφορείο καταβαίνουμε για μια βόλτα στη Βενετία. Τελικά νομίζω ότι είναι υπερτιμημένη πόλη. Δεν λέω ότι δεν αξίζει να πας ή ότι δεν είναι πολύ όμορφη. Νομίζω όμως ότι 1 μέρα αρκεί και ο πολύς κόσμος που κυκλοφορεί θα σε κουράσει γρήγορα. Επίσης οι τιμές τους είναι κάπως τσιμπημένες. Η βροχή τουλάχιστον μας κάνει τη χάρη να σταματήσει και βγάζουμε μερικές όμορφες φωτογραφίες.

Η τελευταία μέρα του ταξιδιού με βρίσκει με το 5άρι άλεν στο χέρι. Η νεκροψία δείχνει ότι ο Ούγγρος μηχανικός δεν έσφιξε σωστά το καπάκι των βαλβίδων με αποτέλεσμα να σκιστεί η καινούργια φλάντζα. Λύση δεν υπάρχει, θα γυρίσω με λερωμένο μπατζάκι στη Θεσσαλονίκη. Στην έξοδο του κάμπινγκ συναντώ 3 μοτοσυκλέτες με πινακίδες Θεσσαλονίκης. Ήταν μια παρέα 6 ατόμων που γύριζαν από ταξίδι στις Γάλλο-Ιταλικές Άλπεις. Τα μηχανάκια τους ένα V-Strom 650, ένα Tenere 660 και ένα Ζ750 όλα δικάβαλα. Αν ξαναγκρινιάξει ο συνεπιβάτης σας για τη σέλα της μηχανής σας, υποσχεθείτε του ότι θα την πουλήσετε και θα πάρετε Ζ750 που είναι ιδανικό για 2κάβαλα ταξίδια!  Είπα να τους ρωτήσω μήπως έχουν κανένα λεπτό χαρτόνι να φτιάξω μια φλάντζα επιτόπου αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα βγάλω άσχημο όνομα στα Ιταλικά μηχανάκια.

Μπαίνουμε στο καράβι και εδώ οφείλω να πω 1000 ευχαριστώ στην ΑΝΕΚ και τους αξιωματικούς της που τα 2 ξεχωριστά κρεβάτια που είχαμε κλείσει σε 3κλινες καμπίνες γίνανε χωρίς καμία χρέωση μια 2κλινη καμπίνα με παράθυρο, δικό της μπάνιο και LCD τηλεόραση, με δική τους πρωτοβουλία. Πρώτη φορά στη ζωή μου ταξιδεύω τόσο άνετα με πλοίο. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν βγήκα στην Ηγουμενίτσα. 35οC έδειξε το θερμόμετρο στο όργανο του γκούτσι όταν την προηγούμενη μέρα στη Βενετία δεν ξεπερνούσε τους 20. Βρίσκω μια σκιά για να βάλουμε μπουφάν, κράνη κτλ και εκείνη την ώρα μου έρχεται η έμπνευση. Στην τσέπη μου έχω μια χαρτοπετσέτα από χοντρό χαρτί που μοιάζει με ύφασμα. Κόβω ένα κομμάτι της και το στουμπώνω πίσω από το μπουζί. Διαρροή τέλος, γύρισα στη Θεσσαλονίκη με στεγνό παπούτσι. Βέβαια όλος ο υπόλοιπος ήμουν μούσκεμα από τον ιδρώτα γιατί οι θερμοκρασίες πάνω στην Εγνατία ήταν μεταξύ 36-38οC. Ευτυχώς έχει πολλά τούνελ και παίρναμε καμιά ανάσα και η Ιταλική βενζίνη φρόντισε ώστε να μην χρειάζεται να ψάχνω βενζινάδικα Κυριακάτικα στην Εγνατία.


400 χλμ με την χαρτοπετσέτα.