Βουδαπέστη 1/2

Ποτέ δεν μου συμπάθησα τα μέρη που υποτίθεται ότι πρέπει να πάνε οι τουρίστες και αυτός είναι ο πεζόδρομος της Vaci utca. Γεμάτος από κόσμο που ψωνίζει αναμνηστικά, fast-food, πιτσαρίες, φασαρία και τίποτα το όμορφο ή γραφικό. Από την άλλη φτάνοντας στην αρχή του στη γέφυρα της Ελευθερίας αν στρίψεις αριστερά αντί για δεξιά μπαίνεις στην παραδοσιακή αγορά της Βουδαπέστης κάτι σαν τα δικά μας παζάρια. Μόνο που εκεί δεν έχει μπλουζάκια και καπελάκια Welcome to Boudapest. Μιας και τριγυρνώ με το μηχανάκι είναι εύκολο να πετάγομαι από την μια άκρη της πόλης στην άλλη, οπότε αφού ακόμα αργεί να νυχτώσει ας πάμε σε ακόμα ένα πάρκο στο νησάκι της Μαργαρίτας, που υπάρχει μέσα στο Δούναβη. Κλασσικό σημείο για τους ντόπιους. Μπορείς να πας με τα πόδια, με λεωφορείο, τραμ αλλά όχι με αυτοκίνητο. Στην είσοδο έχει ένα εντυπωσιακό σιντριβάνι, στα δέντρα υπάρχουν κρυμμένα ηχεία που παίζουν κλασσική μουσική, κόσμος κάνει τζόκινγκ, ποδήλατο, υπάρχουν εστιατόρια, ξενώνας μέχρι και ένα μικρό καζίνο. Όλα καθαρά και τακτοποιημένα. Πάλι μου ήρθε στο μυαλό το πρώην αεροδρόμιου του Ελληνικού. Βρε κωλύματα που τρώω ώρες - ώρες.
Στην επιστροφή στο ξενοδοχείο διαπιστώνω ότι το αριστερό μου μπατζάκι είναι λερωμένο με σταγόνες λάδι χαρακτηριστικό γνώρισμα των γκουτσαίων. Την επόμενη το πρωί διαπιστώνω ότι ο αριστερός κύλινδρος χάνει λάδι από την φλάντζα του καπακιού των βαλβίδων. Τελικά έπρεπε να κάνω σέρβις πριν ξεκινήσω, 1000χλμ νωρίτερα από το προγραμματισμένο και όχι 2000χλμ αργότερα όπως σκόπευα. Ξεβιδώνω το πλαστικό προστατευτικό του μπουζί και βλέπω την φλάντζα να προεξέχει. Σφίγγω τις 2 βίδες και βλέπω ότι είναι χαλαρές. Βιδώνω το πλαστικό και φεύγω με την ελπίδα ότι θα σταματήσει.

Η σημερινή μέρα είναι μεγάλη και περιλαμβάνει επίσκεψη στο λόφο του Γκέλερ με θέα την πόλη από ψηλά, το βασιλικό παλάτι με την εθνική τους γκαλερί και την εκκλησία του Ματίας. Το παλάτι είναι πραγματικά τεράστιο και περιλαμβάνει εκθέσεις ζωγραφικής, μουσείο, σχολή ιππασίας, κήπους κτλ. Περιοριζόμαστε στο μουσείο γιατί για να τα δεις όλα θες 3 μέρες. Επιστρέφω στο μηχανάκι με την ελπίδα ότι θα έχει σταματήσει η διαρροή αλλά δεν μου κάνει τη χάρη. Η διαρροή είναι μικρή μιας και στο καπάκι των βαλβίδων δεν ανεβαίνει λάδι με πίεση (αυτό είναι το καλό του να μην έχεις εκκεντροφόρο επικεφαλής) είναι ότι λάδι πετάγεται από τα κοκοράκια. Είναι όμως εκνευριστικό να γεμίζει το παπούτσι σου με λάδι. Επιστρέφω στο Ουγγρικό κοινοβούλιο με ελπίδα να ξαναβρώ την αντιπροσωπεία που συνάντησα τυχαία την πρώτη μέρα. Την βρίσκω και τώρα έχω να αντιμετωπίσω διάφορα. Ταμπέλα από έξω Moto Guzzi έχει αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Και στην Ελλάδα έχει αντιπροσωπείες Piaggio με ταμπέλα Guzzi αλλά ούτε φωτογραφίες τους δεν έχουν μέσα. Μπαίνω μέσα και βλέπω ένα τσίλικο V7 στη γωνία. Εντάξει λέω, καλά πάμε. Ο νεαρός που είναι μέσα δεν ξέρει και πολλά αγγλικά καταφέρνει όμως να μου εξηγήσει ότι έχει συνεργείο αλλά είναι έξω από την πόλη. Με λίγο κόπο καταφέρνω μαζί του να το βρω στο GPS το οποίο μου λέει ότι είναι 22 χλμ μακριά. Λίγο αργότερα αντικρίζω την μεγαλύτερη αντιπροσωπεία Aprilia που έχω δει ποτέ μου. Ψέματα, να διορθώσω, την μεγαλύτερη αντιπροσωπεία μοτοσυκλετών που έχω δει στη ζωή μου. Τύφλα να έχουν οι κάθετες μονάδες αυτοκινήτων. Το ανταλλακτικό υπάρχει και κοστίζει 5€. Χρόνος δεν υπάρχει για να μου το περάσουν. Λίγα παρακαλετά μετά και 1,5 ώρα είμαι έτοιμος.  Εδώ να πω ότι σε αντίστοιχη περίπτωση στην Ελλάδα έχω την εντύπωση ότι όλο το συνεργείο θα παρατούσε ότι έκανε για να επισκευάσει το μηχανάκι του τουρίστα. Τέλος πάντων από ότι φαίνεται η βλακεία μου να πάω το σέρβις ποιο μακριά τιμωρήθηκε με 37€ και 2 χαμένες ώρες.