Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Η μητέρα όλων των αγώνων

Σε άλλους αρέσουν οι γιορτές γιατί θα φάνε κουραμπιέδες, άλλοι για την χαρτοπαιξία και το ποτό και μερικοί για τα δώρα κάτω από το δέντρο. Εμένα πάλι μου αρέσουν οι γιορτές γιατί μόλις τελειώσουν, εκεί μεταξύ ξενυχτιού και πρησμένης κοιλιάς, ξεκινάει η μητέρα όλων των αγώνων το Dakar.

Μπορεί να έχει φύγει πλέον από την Αφρική, αλλά η Ν. Αμερική αποδυκνείεται εξίσου δύσκολη και απαιτητική. Μπορεί εδώ και χρόνια οι ιδιώτες να μην έχουν ελπίδα για διάκριση, αλλά το βαθύτερο νόημα του Dakar δεν έχει χαθεί και δεν είναι άλλο από την προσπάθεια για τη συμμετοχή και την υπερπροσπάθεια για τον τερματισμό. Γιατί τι καλύτερο από έναν αγώνα που έπαθλο δεν είναι μόνο η πρώτη θέση αλλά και ο τερματισμός, ειδικά για κάποιον "πρωτάρη".

Βέβαια ένας τέτοιος αγώνας δεν χαρίζεται ούτε στους πρωταγωνιστές, στερώντας κύπελα (ενίοτε και ζωές) σε κάθε του στροφή, πέτρα ή αμμόλοφο. Οι συμμετέχοντες για το 2014 ζεσταίνουν τα μοτέρ τους και σε κάποιο διάλειμμα πρόλαβαν να γυρίσουν ένα ολιγόλεπτο κλιπάκι "teaser" όπως λένε και οι αγγλοσάξονες.

Απολαύστε χωρίς ενοχές για τα κιλά που θα πάρετε στις γιορτές. Το Dakar θα αναλάβει από τις 5 έως τις 18 Ιανουαρίου να σας αποτοξινώσει στην Αργεντινή, τη Βολιβία και τη Χιλή.


Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Ένας χρόνος σημειώσεις


Μετά από ένα χρόνο σημειώσεις, φωτογραφίες και ταξίδια, ήρθε η ώρα το μπλοκάκι να μπει στον τοίχο για το 2014.


Με μικρό κόστος (7€) το παραπάνω ημερολόγιο αποστέλλετε σε όλη την Ελλάδα, χωρίς περαιτέρω έξοδα, σε όποιον θέλει να "κρεμάσει" το 2014.

Η διαδικασία είναι απλή. Πατάτε στο παρακάτω κουμπάκι και σε 3-4 μέρες θα το παραλάβετε με ταχυδρομείο. Αν δεν έχετε λογαριασμό στο paypal επικοινωνήστε μαζί μου πατώντας εδώ για να βρούμε άλλο τρόπο.

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

BMW K1200S Blitzkrieg

Ο όρος κεραυνοβόλος πόλεμος (από το γερμανικό "Μπλίτσκριγκ") αναφέρεται σε πολεμική τακτική, την οποία επινόησε και εφάρμοσε ο Γερμανός στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Επονομάστηκε έτσι επειδή περιλάμβανε αιφνιδιαστικές επιθέσεις, ταχύτατες προωθήσεις δυνάμεων στην εχθρική περιοχή με συντονισμένη ισχυρή υποστήριξη από αεροπορικές δυνάμεις, που κτυπούσαν και αιφνιδίαζαν τον εχθρό όπως ακριβώς θα έκανε ένας κεραυνός.


Κάπου εδώ θα έπρεπε να ανεβάσω μερικές φώτο και να κλείσω την παρουσίαση του K1200S αλλά καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το K1200S είναι η μοτοσυκλέτα που έβαλε τη BMW στην κατηγορία των Sport Touring απέναντι στα Sprint ST, Blackbird, VFR και ίσως το Hayabusa. Δεν την έβαλε απλώς αλλά επαναπροσδιόρισε τον όρο sport touring.

Την εποχή (2005) που παρουσιάστηκε το K1200S ο μεγαλύτερος του αντίπαλος ήταν το Blackbird, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και όχι το Busa. Την BMW δεν την ενδιέφερε να φτιάξει έναν πύραυλο εδάφους - εδάφους αλλά ένα αρμονικό σύνολο όπως είχε η Honda. Το αποτέλεσμα την δικαιώνει ακόμα και σήμερα αφού το K1300S παραμένει σε παραγωγή με μικρές διαφορές από το αρχικό μοντέλο. Η μοτοσυκλέτα της παρουσίασης είναι μοντέλο 2008, έχει μικρές διαφορές από το αρχικό μοντέλο κυρίως σε θέματα αξιοπιστίας. Βελτιωμένη καμπάνα συμπλέκτη και διαφορικό. Τα νούμερα που λένε την μισή αλήθεια δίνουν για το BMW των 1157cc 167 ίππους, 13,2 κιλά ροπή!!! 248 κιλά πλήρες, 0-200 σε 8,4 sec και τελική 285 χλμ/ώρα.


Η υπόλοιπη αλήθεια είναι όταν το καβαλήσεις και κλείσεις το καπάκι του πύργου... τη ζελατίνα του κράνους θέλω να πω. Τότε αισθάνεσαι όπως ο Romel στην έρημο που κυνηγούσε τους Άγγλους με τα King Tiger. Ότι κινείτε εξολοθρεύετε με χαρακτηριστική άνεση και φυσικότητα. Το Telelever στην πλέον εξελιγμένη του μορφή αναλαμβάνει να ισοπεδώσει ότι περνάει κάτω από την μπροστινή ρόδα και το paralever πίσω με τη συνδρομή ενός εκπληκτικού άξονα, πατικώνει ότι ξεφύγει. Το αποτέλεσμα είναι μια αίσθηση ασφάλειας και στιβαρότητας που λίγα μηχανάκια μπορούν να προσφέρουν. Δεν έχει σημασία αν ο δρόμος είναι σε κακή κατάσταση, αν το στροφιλίκι είναι κλειστό, αν κυνηγάς λυσσασμένα triple ή είσαι 2κάβαλος στην εθνική. Πολύ δύσκολα κάποιος θα σου ξεφύγει και αυτός θα πρέπει να οδηγάει superspor και να είναι χεράς.

Είναι πολλοί που κατακρίνουν το Telelever της BMW για έλλειψη αίσθησης. Άδικο δεν έχουν, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι οι οδηγοί δεν είναι ίδιοι. Αν προέρχεσαι από R1, CBR, 1098 κτλ σίγουρα δεν θα ενθουσιαστείς. Όλοι οι υπόλοιποι νομίζω θα εκτιμήσουν την αίσθηση ασφάλειας που σου προσφέρει.


Από το μυαλό μου πέρασε και η σκέψη ότι το μηχανάκι αυτό σε κάνει "τσάμπα μάγκα". Συμφωνώ ότι ένας μέσος οδηγός μπορεί εύκολα να κινηθεί με ταχύτητες διαστημοπλοίου ακόμα και σε δύσκολους δρόμους. Γρήγορα όμως θα πρέπει να εξοικειωθεί με αυτές τις ταχύτητες και τον ρυθμό που ανεβάζει χιλιόμετρα η μοτοσυκλέτα. Εξοικείωση χρειάζεται και ο ρυθμός που κατεβάζει χιλιόμετρα το μεγάλο κάπα γιατί κινδυνεύετε να χάσετε τον συνεπιβάτη πάνω από το κεφάλι σας ή να σταματήσει το μηχανάκι και ο αναβάτης να συνεχίσει. Η μοτοσυκλέτα αυτή δεν φρενάρει, σταματάει την περιστροφή της γης. Πριν οδηγήσω το κάπα πίστευα ότι τα ΧΧ έχουν τα δυνατότερα φρένα, μετά το K1200S αναθεώρησα. 4πίστονες δαγκάνες μπροστά σε 320άρηδες δίσκους με ABS και συνδυασμένη λειτουργία με το πίσω. Θέλεις να φρενάρεις χωρίς να σου βγουν τα μάτια; Πατάς μόνο το πίσω, αυτό δίνει πίεση μπροστά και σταματάς ήσυχα και απλά. Θέλεις να ξηλώσεις την άσφαλτο από τα 280 χλμ/ώρα; Τσαρουχώνεις το μπροστινό και το μηχανάκι πακτώνετε στην άσφαλτο λες και έχεις ρίξει άγκυρα. Υπολείπεται λίγο σε αίσθηση, είπαμε δεν είναι για πίστες, αλλά θα σε σταματήσει παντού και πάντα σε dt. Ψάχνοντας στο internet βρήκα σχόλια κατόχων Hayabusa που οδήγησαν το kapa. Κοπιάρω τον άγνωστο κάτοχο busa "τα μισά φρένα από το BMW να είχε το Busa πάλι θα ήταν φρενάρες".


Μια και είπαμε Busa από γκάζια τι λέει; Χαμηλά το BMW είναι δυνατότερο, ψηλά το Suzuki γαζώνει. Εγώ που προέρχομαι από 2κύλινδρο αντίστοιχων κυβικών χαμηλά που φάνηκε λίγο άδειο!!! αν και στροφάρει για πλάκα. Ψηλά δεν υπάρχει αύριο. Αν ξεχαστείς στο φανάρι το traction θα σου ρίξει φάπα με κάπως άκομψο τρόπο, ίσως βέβαια να έφταιγε και το αρκετά λιωμένο πίσω λάστιχο της μοτοσυκλέτας. Μετά τις 4.000 σαλ το γκάζι δίνει βροντερό παρών, στις 6.000 σαλ έχεις ξεφτιλίσει όλα τα όρια ταχύτητας, στις 8.000 σαλ γίνεται πόλεμος και νομίζεις ότι είσαι στα gp. Η μέγιστη ιπποδύναμη έρχεται στις 10.250 και από εκεί και πάνω ζητείται ήρωας που λέει και η Bonni Tyler. Οι κραδασμοί λάμπουν δια τις απουσίας τους και μόνο στο κλείσιμο του γκαζιού θα αισθανθείς ένα ανεπαίσθητο γαργαλητό στις μεσαίες στροφές αλλά τότε θα σε φωνάζουν Καρυοθραύστη. Ο ήχος από την Remus είναι ερεθιστικός αν και κάπως πέραν του δέοντος δυνατός.

Η μοτοσυκλέτα μαζεύει χιλιόμετρα για πλάκα. Στην εθνική προσπερνάς τα πάντα (εντάξει όχι τα Busa) με χαρακτηριστική ευκολία. Ανοίγοντας το γκάζι 2κάβαλος με 5η χωρίς να την πάω στο κόκκινο και μετά την 6η είδα 250 χλμ/ώρα πριν επέμβει ο κόφτης του συνεπιβάτη. Μέχρι εκεί το μηχανάκι επιτάχυνε με μιαν ανάσα και δεν έδειξε σημάδια μείωσης του ρυθμού. Η σταθερότητα και η άνεση θυμίζουν intercity χωρίς να θυσιάζεται η ευελιξία. Μεγάλο ρόλο εδώ παίζουν οι ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενες αναρτήσεις ESA II. Πραγματικά τοποθετούν το BMW σε άλλο επίπεδο. Ρυθμίζεις με ένα κουμπάκι αν θα είσαι μονός, διπλός ή φορτωμένος. Μετά επιλέγεις ένα από τα 3 προγράμματα Sport, Normal ή Comfort. Συνολικά δηλαδή έχεις 9 ρυθμίσεις. Στην πράξη επιλέγεις το βάρος του φορτίου που έχει η μοτοσυκλέτα και μετά δουλεύεις μεταξύ normal και sport. Στο επαρχιακό δίκτυο το sport κοπανάει στις έντονες λακκούβες εκεί που το comfort μεταμορφώνει το μηχανάκι σε μαγικό χαλί. Μόλις όμως βγεις στην εθνική και τις ανοιχτές καμπές των 200+ εμφανίζονται κάποιες ταλαντώσεις. Βάζεις το sport και βιδώνεσαι στην άσφαλτο.


Η κάλυψη από τον αέρα είναι πολύ καλή ακόμα και για 2 καλοταϊσμένους αναβάτες. Η θέση οδήγησης είναι καλύτερη ακόμα και από του XX, για το Busa δεν το συζητάμε αυτό είναι φτιαγμένο για Ιάπωνες. Στην ουσία ο αέρας σε χτυπάει μόνο στο κράνος και στις άκρες των ώμων. Ακόμα και οι μπότες είναι καλυμμένες από το φέρινγκ. Η σέλα είναι υποδειγματική και όταν φτάσετε στον προορισμό σας οι υπόλοιποι της παρέας μπορεί να γκρινιάζουν ότι πιάστηκαν, κρύωσαν, πόνεσαν και εσείς ότι κάθε 10 λεπτά είχε διόδια.

Μειονεκτήματα δεν έχει αυτό το μηχανάκι; Έχει μερικά και κυρίως "γερμανικού" τύπου. 3 κουμπιά βρε αθεόφοβοι για 2 φλας; Δηλαδή αν έσβηναν από το ίδιο κουμπί που τα ανάβεις θα πείραζε; Επίσης δίνεις έναν σκασμό λεφτά για το έξτρα trip computer και το κουμπί που αλλάζεις τις ενδείξεις ενώ είναι πάνω στο γκριπ πρέπει να το αφήσεις για να το φτάσεις. Και το κουμπί που αλλάζει τον ολικό χιλιομετρητή σε μερικό είναι πάνω στα όργανα. Το trip computer παρεμπιπτόντως έχει την Άρτα και τα Γιάννενα πάνω. Τα όργανα επίσης. Είμαι σίγουρος ότι στην BMW μαζεύονται σε meeting και συζητάνε πως μπορούνε να κάνουνε τα μηχανάκια τους πιο περίεργα με μικρές σπαστικές λεπτομέρειες.

Μετά είναι η αυτονομία. Η αλήθεια είναι ότι με ταχύτητες 130-140 χλμ/ώρα και πάνω καίει 6,5 λ/100 και αυτό είναι κατόρθωμα! Το ντεπόζιτο όμως των 19 λίτρων είναι μικρό οπότε το όριο είναι 290-300 χλμ. Στην πράξη στα 250 χλμ ψάχνεις για βενζινάδικο. Δεν είναι τόσο τραγικό όσο ακούγεται αλλά τα 250 χλμ τα καλύπτεις για πλάκα με αυτόν τον χιλιομετροφάγο. Το μόνο ουσιαστικό μειονέκτημα είναι η δυνατότητα φόρτωσης με τριπλέτα, εφόσον μιλάμε για 2κάβαλα ταξίδια αρκετών ημερών. Η BMW δίνει 2 μικρά πλαστικά βαλιτσάκια και μια σχαρίτσα. Βέβαια ψάχνοντας στο net βρήκα aftermarket λύσεις. Αν ταξιδεύεις σόλο ή δεν σε ενδιαφέρει το βαρύ φόρτωμα τότε κανένα πρόβλημα.


Πολλά ακούγονται και για το κόστος συντήρησης. Ένσταση κύριε πρόεδρε, εδώ μιλάμε για 167 άλογα και 1200 κυβικά, τι θέλετε κόστος συντήρησης XT 600; Τουλάχιστον υπάρχει και ο άξονας που μειώνει τα αναλώσιμα. Τα πρώτα μοντέλα είχαν ένα θέμα με την καμπάνα του συμπλέκτη που η BMW βελτίωσε στα μοντέλα κατασκευής από τον 9/2006 και μετά. Επίσης το 2005-06 παρουσιάστηκαν προβλήματα στο διαφορικό σε πολλά GS αλλά και Κ. Η BMW το αναγνώρισε και όσους δεν κάλυψε η εγγύηση ακόμα και σήμερα η επισκευή γίνεται με σημαντική έκπτωση. Με λίγα λόγια από το 2007 και μετά δεν έχει ακουστεί ούτε κιχ, τουλάχιστον για τα K1200S.

Το σημαντικότερο προσόν και ταυτόχρονα η μεγάλη διαφορά από τις υπόλοιπες μοτοσυκλέτες της κατηγορίας είναι ότι πραγματικά είναι και sport και touring χωρίς να ρίχνει περισσότερο βάρος στον ένα τομέα και να θυσιάζει τον άλλο. Όσο απολαυστικό είναι στην εθνική οδό άλλο τόσο είναι και σε επαρχιακό ορεινό δίκτυο. Όσο εύκολα μπορείς να πεταχτείς από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη άλλο τόσο εύκολο είναι να ανέβεις στα βουνά της Χαλκιδικής με το μέτριο ως κακό οδικό δίκτυο και να ευχαριστηθείς στροφιλίκι. Αλλάζει εύκολα κατεύθυνση με λίγο πίεση στην αρχή. Μετά ξαπλώνει μόνη της. Βέβαια σε αυτό ίσως να φταίνε τα Metzeler, ένα λάστιχο με τριγωνική κορώνα θα βελτίωνε αυτόν τον τομέα.

Καινούργια κόστιζε με όλα τα έξτρα 18.000€ τιμή αρκετά πάνω από τον ανταγωνισμό αλλά κακά τα ψέματα 1ον τα άξιζε και 2ον ήταν (και είναι ακόμα) αρκετά πάνω από τον ανταγωνισμό. Σήμερα η μοτοσυκλέτα της παρουσίασης πωλείτε στο 1/3 της αρχικής της τιμής και η κατάστασή της είναι όπως το 2008 που κατασκευάστηκε. Συνεπώς δικαιολογίες δεν υπάρχουν.

Υ.Σ. Δεν πρόλαβα να βγάλω περισσότερες φώτο γιατί δεν χόρταινα να οδηγώ.

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Δια Πυρός & Ύδατος

Ένα μικρό φωτογραφικό αφιέρωμα στα πλαίσια της γιορτής της Αεροπορίας. Για άλλη μια φορά η ομάδα επιδείξεων "Ζευς" μας άφησε άφωνους αν και ο (κακός μας) ο καιρός δεν επέτρεψε λήψη αξιόλογων φώτο.


Την επόμενη όμως μέρα ο καιρός ήταν καταπληκτικός και η επίσκεψη στην 113 Π.Μ. είχε μερικές εκπλήξεις.



Όχι από την ποικιλία των εκθεμάτων που τα περισσότερα είχαμε ξαναδεί, αλλά από την πληθώρα του κόσμου. Πρώτη φορά βλέπω τόσο κόσμο στη Μίκρα. Τις προηγούμενες χρονιές μαζευόμασταν μερικές εκατοντάδες το πολύ και κυρίως φανατικοί της αεροπορίας. Σήμερα περιμέναμε 35 λεπτά στην ουρά για να μπούμε σε μια Dakota!!! Στα 2 Canadair οι ουρές ήταν ακόμα μεγαλύτερες. Παντού οικογένειες με τα παιδάκια τους, ένα θέαμα τόσο ευχάριστο.



Μπράβο στην ΠΑ για την οργάνωση, κρίμα που δεν είδα πουθενά στο χαζοκούτι να προωθούν τέτοιες ενέργειες.


Και του χρόνου ψηλότερα.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Apache - Chinook - NH90

Από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη.







 Του χρόνου ελπίζουμε σε καλύτερο καιρό.

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Street Triple 675 Roi Mat


Το "μικρό" triple της Triumph ανήκει στην κατηγορία των μοτοσυκλετών που έχουν είτε φανατικούς φίλους είτε φανατικούς εχθρούς, κυρίως λόγο της εμφάνισής του. Η χαρακτηριστική του όψη με τα διπλά φανάρια, άλλους τους εξιτάρει και σε άλλους θυμίζει έντομο. Προσωπικά πιστεύω ότι η αξία ενός σχεδίου φαίνεται στην διαχρονικότητά του και σε αυτόν τον τομέα η Triumph πέτυχε διάνα μιας και αυτό της το σχέδιο παρέμεινε μέχρι το 2011, όπου και πάλι το concept δεν άλλαξε ριζικά. Το ίδιο δεν κάνει άλλωστε και η Ducati με το Monster; Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις λέει ένα γνωμικό.

Εκεί που δεν τίθεται θέμα διαφωνίας είναι στην απόλαυση που προσφέρει το τριπλάκι. Επί σειρά ετών ο ειδικός τύπος το έβγαζε κορυφαίο σε συγκριτικά της κατηγορίας του και δεν έχει άδικο. Ένας χαρακτηριστικός τρόπος για να καταλάβεις τις διαφορές σε δύο μοτοσυκλέτες είναι να τις οδηγήσεις "back to back" που λένε και οι αγγλοσάξονες. Αυτό ακριβώς έκανα πριν λίγο καιρό κατεβαίνοντας από ένα fazer 600 S2 και ανεβαίνοντας στο συγκεκριμένο triple. Η διαφορά είναι απλώς χαοτική. Το μόνο σημείο που κερδίζει το fazer είναι στην άνεση της σέλας, αλλά τότε ποιος ο λόγος για να μην πάρεις cbf 600.


Όποιος δεν έχει οδηγήσει σύγχρονο 4 κύλινδρο 600 με ψεκασμό θα απορήσει γιατί εκθειάζουν αυτόν τον κινητήρα για την ροπή του χαμηλά, ειδικά αν είναι κάτοχος μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτας. Μόλις όμως πάρεις γεύση από τα "σύγχρονα" 600άρια που μέχρι τις 6.000 σαλ απλώς γυρνάνε τότε θα εκτιμήσεις τη δουλειά που έχουν κάνει στην Αγγλία. Η λειτουργία του 3κύλινδρου συνδυάζει τα καλύτερα από τους 2 κόσμους λένε οι περισσότεροι αλλά εγώ δεν θα συμφωνήσω 100%. Στα μικρά κυβικά θυμίζει περισσότερο 4κύλινδρο με πλουσιότερη ροπή χαμηλά, χωρίς όμως να κρεμάει ψηλά. Στο Triple 1050 μου θύμισε περισσότερο 2κύλινδρο με τις γεμάτες μεσαίες του, ψηλά όμως δεν έχει την δύναμη ενός 4κύλινδρου.


Επιστρέφοντας στο μικρό μόνο στο μάτι street triple, απολαμβάνεις ένα αρμονικό σύνολο, με ένα υπέροχο σφύριγμα από το μοτέρ που μετατρέπετε σε ουρλιαχτό μόλις ανοίξεις το γκάζι τέρμα. Και είναι πολλές οι φορές που μπαίνεις στον πειρασμό να το κάνεις αυτό. Αυτό το μοτέρ με την εκπληκτική του ευστροφία παρακαλάει για να το πιέζεις στα κόκκινα. Αν ξεχαστείς και έχεις 1-2 σχέσεις παραπάνω από το ιδανικό δεν θα σκορτσάρει, απλώς θα ανεβάσει στροφές πιο αργά. Οι κραδασμοί λάμπουν δια της απουσίας τους και το μόνο που με "χάλασε" είναι η ηλεκτρική λειτουργία του που θυμίζει Honda. Εδώ που τα λέμε και η ποιότητα κατασκευής είναι σε υψηλά στάνταρ. Η μοτοσυκλέτα της παρουσιάσης είναι μοντέλο 2008 και μπορεί να έχει ξαναβαφτεί σε ματ γκρι χρώμα, αλλά αν την παρατηρήσεις από κοντά δύσκολα θα καταλάβεις την ηλικία της.


Ένα πωρωτικό μοτέρ από μόνο του δεν αρκεί για την οδηγική ευτυχία αν το υπόλοιπο σύνολο δεν είναι αναλόγων προδιαγραφών. Το πλαίσιο είναι στιβαρό με το βάρος του κυριολεκτικά ανύπαρκτο, η θέση οδήγησης σε βάζει πάνω στη μοτοσυκλέτα και το fat bar τιμόνι (εξτρά εξοπλισμός) σου δίνει το έναυσμα για πόλεμο. Το triple πετάγεται από στροφή σε στροφή με ελάχιστη πίεση και σου δείχνει ότι τα όρια του είναι μακρυά. Έχει ένα χαρακτηριστικό που για μένα έχει ιδιαίτερη αξία και αυτό είναι ότι μπορεί να σε κάνει καλύτερο οδηγό. Αν το σκεφτείτε λίγο θα διαπιστώσετε ότι όλα τα μηχανάκια δεν το καταφέρνουν αυτό. Αλλαγμένο στη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα είναι και το πίσω αμορτισέρ με αυτό από την έκδοση R. Έχοντας την οδηγήσει πριν και μετά την αλλαγή, τολμώ να πω ότι αξίζει τα λεφτά του καθώς μειώνει τις ακούσιες σούζες και κάνει το σύνολο πιο κοφτερό. Από την άλλη βέβαια χάνει αρκετά σε άνεση.


Η άνεση είναι ένας τομέας που το triple που χάνει από τον ανταγωνισμό ειδικά τον Ιαπωνικό. Βέβαια είναι ο μόνος τομέας που υπολείπεται σε σχέση με τα fazer, z750, gsr 600, hornet κτλ. Σε επιδόσεις, κράτημα, απόλαυση είναι μακράν καλύτερο και μόνο το hornet μπορεί να το πλησιάσει κυρίως στην γραμμικότητα του κινητήρα του κάνοντας το Honda ικανότερο για κάθε μέρα. Η θέση οδήγησης είναι πολύ καλή ακόμα και για ψηλούς αναβάτες, χωρίς να ταλαιπωρεί την μέση. Οι καρποί ζορίζονται λίγο παραπάνω στο φρενάρισμα μέχρι να μάθεις να σφίγγεις το μικρό ντεπόζιτο με τα πόδια. Το μικρό μασκάκι, αν και δεν του φαίνεται, κάνει δουλειά, τα μεγάλα ταξίδια όμως δεν είναι στο ρεπερτόριό του. Αν η απόλαυση είναι όμως κυρίαρχος παράγοντας τότε το triple παίρνει άριστα και κοντράρει άνετα σπορ κατασκευές από όλες τις χώρες.


Βασική διαφορά του triple από τον ανταγωνισμό είναι η ισορροπία που έχει πετύχει. Δεν έχει την κοφτερή ακρίβεια ενός ΚΤΜ ή την πληροφόρηση από τις αναρτήσεις ενός Ducati. Αν δεν είσαι πολύ έμπειρος οδηγός αυτά τα 2 χαρακτηριστικά μπορεί να σε τρομάξουν. Από την άλλη πλευρά όμως δεν έχει και την ασάφεια που έχουν τα περισσότερα γιαπωνέζικα. Οι αναρτήσεις του μπορεί να μην είναι κορυφαίας σειράς της Ohlins αλλά και ένα καλό Showa κάνει μια χαρά τη δουλειά του. Η ποιότητα κατασκευής είναι διάχυτη (είπαμε θυμίζει Honda), τα όργανα είναι πλήρη με πολλές πληροφορίες αν και δύσκολα προσβάσιμες. Ποιος ο λόγος να έχω trip computer που έχει ακόμα και χρονόμετρο γύρων όταν κουμπί που αλλάζει τις ενδείξεις είναι πάνω στα όργανα, πολύ μακριά από το χέρι σου και κρυμμένο πίσω από ντίζες. Θα μου πείτε πολύ γκρινιάζεις βάλε την επιλογή που θέλεις και άστο εκεί. Δεν γίνεται, κάθε φορά που κλείνεις τον διακόπτη γυρνάει στην αρχική επιλογή και σου δείχνει την ώρα. Όχι και πολύ χρήσιμο γιατί αποκλείεται να αργείτε στα ραντεβού σας με αυτό το μηχανάκι. Τα οποία ραντεβού σας αν θέλετε να επαναλαμβάνονται θα πρέπει να βάλετε την χειρολαβή του συνεπιβάτη (εξτρά εξοπλισμός) ώστε να μην τον αδειάζετε σε κάθε φανάρι.


Τι θα ήθελα να έχει το street triple και δεν έχει; Ρυθμίσεις στο μπροστινό πιρούνι, όχι ότι τις χρειάζεται αλλά για καθαρά ψυχολογικούς λόγους. Η έκδοση R έχει πολυρυθμιζόμενο μπροστινό όπως και αμορτισέρ. Τι του λείπει για να σταθεί δίπλα στα μοντέλα του '13-'14; Μια σύγχρονη μονάδα ABS, τα φρένα του είναι όσο δυνατά χρειάζεται, αλλά τα νέα συστήματα ABS είναι τόσο αποτελεσματικά που κάθε μηχανάκι θα έπρεπε να έχει.


Roi Mat λοιπόν η Triumph με αυτό το μηχανάκι, που με τον ιδανικό κυβισμό για την Ελλάδα, θέλει να αναδείξει τον σπορ οδηγό που κρύβεις μέσα σου.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον κάτοχο της μοτοσυκλέτας τόσο για τις πολλές φορές που μου την έχει δανείσει όσο και για την φωτογράφιση που έκανε.

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Any Sunday

Κυριακή 13 Οκτώβρη η μέρα ξεκίνησε με πρωινό και MotoGP


 Συνεχίστηκε με δεκατιανό και φωτογράφηση Street Triple 675 (προσεχώς)


 Διάλειμμα το μεσημέρι για F1 κονσέρβα


και τέλος το βράδυ είχε σκληρό bike porn με λύσιμο - δέσιμο V11 Le Mans μέσα στην έδρα της Ιταλικής μαφίας. Οι αυστηρώς ακατάλληλες σκηνές που εξελίχτηκαν περιελάμβαναν, λάδι, latex και φλατζόκολα.


Όχι στην 159 δεν βάλαμε χέρι.


(ακόμα)

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Βουκουρέστι - Το Παρίσι της Ανατολής

Ο δρόμος που ενώνει το Brasov με το Βουκουρέστι είναι αρκετά καλός. Στην αρχή περνάει δίπλα από ένα ποτάμι που σκάβει ένα βουνό, φανταστείτε τα δικά μας Τέμπη αλλά για 10πλάσια απόσταση. Για να μην χαλάσει το γούρι, μας συνόδευε έντονη βροχή και ομίχλη οπότε δεν ευχαριστηθήκαμε την διαδρομή. Μόλις έκοψε η βροχή βγήκαμε από την Τρανσυλβανία και μας υποδέχτηκε η Βλαχία με τις τεράστιες πεδιάδες και τις ατελείωτες ευθείες. Όσο πλησιάζαμε στο Βουκουρέστι ο δρόμος γινόταν ακόμα καλύτερος, όπως και ο καιρός. Όταν μπήκαμε στη μητρόπολη του Βουκουρεστίου είδα πως είναι να οδηγάς σε λεωφόρους με 6 λωρίδες ανά κατεύθυνση!

Η πρωτεύουσα της Ρουμανίας είναι κτισμένη στην νοτιοανατολική άκρη της χώρας στις όχθες του ποταμού Ντουμπόβιτσα. Με πληθυσμό μόλις 2 εκ. κατοίκους είναι αξιοπερίεργο πως καταλαμβάνει έκταση 228 τ. χλμ. Η ιστορία της πόλης σύμφωνα με τον μύθο ξεκινά από έναν βοσκό τον Μπούκουρ, το όνομα του οποίου σημαίνει ωραίο. Ο Μπούκουρ λοιπόν εκτός από βοσκός ήταν και δεινός φλαουτίστας με αποτέλεσμα να μαζεύεται κόσμος γύρω του για να τον ακούσει. Σιγά σιγά ο κόσμος αυτός ίδρυσε μια πόλη που ονομάστηκε προς τιμήν του Βουκουρέστι.

Η λέσχη των Αξιωματικών

Η ιστορία από την άλλη λέει ότι ο γνωστός μας Βλαντ Τσέπες ο 3ος (κόμης Δράκουλας) πρίγκηπας της Βλαχίας, γνωστός και ως ανασκολοπιστής, το 1459 προσπάθησε να αναπτύξει το Βουκουρέστι και να το μετατρέψει σε πρωτεύουσα της Ρουμανίας. Ίσως να βοήθησε και η συνήθεια που είχε να "ανασκολοπίζει" όσους διαφωνούσαν μαζί του, όπως και τους Οθωμανούς που συχνά πυκνά "επισκέπτοταν" την Ρουμανία.


Η πόλη πέρασε από διάφορα δεινά και κατακτητές (Οθωμανούς, Αυστροούγγρους και Ρώσους) μέχρι το 1862 που ενώθηκε η Βλαχία με τη Μολδαβία και τελικά το 1881 να ιδρυθεί επίσημα η Ρουμανία. Πρώτος βασιλιάς της χώρας ήταν ο Κάρολος ο Α' ο οποίος έφερε Γάλλους αρχιτέκτονες για να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη της πόλης. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το Βουκουρέστι να αποκτήσει ένα άρωμα δυτικής Ευρώπης και το παρατσούκλι "Παρίσι της Ανατολής".


Στη νεότερη ιστορία η κομμουνιστική διακυβέρνηση άφησε το στίγμα της. Τα καλαίσθητα κτίρια δώσανε τη θέση τους σε γεωμετρικούς τσιμεντένιους ογκόλιθους αρκετά εντυπωσιακούς μολαταύτα. Χαρακτηριστικότερο από όλα αυτά τα κτίρια είναι το παλάτι του Τσαουσέσκου που είναι και η κορωνίδα του οικιστικού του  πλάνου. Είναι το 2ο μεγαλύτερο κτίριο στον κόσμο μετά το πεντάγωνο στις ΗΠΑ. 3ο αν αναρωτιέστε είναι η Πυραμίδα του Χαίοπα στην Αίγυπτο.

Οι Ρουμάνοι είναι Ορθόδοξοι

Το όνομα του Τσαουσέσκου δεν θα το ακούσετε ούτε μια φορά κατά την πολύωρη ξενάγηση στο Παλάτι του Κοινοβουλίου και ας ήταν αυτός που το εμπνεύστηκε και ξεκίνησε να το χτίζει το 1984. Αφού πρώτα γκρέμισε 5.000 σπίτια, ένα μοναστήρι, ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και ισοπέδωσε έναν λόφο. Το κτίριο είναι φτιαγμένο από υλικά εξ ολοκλήρου από τη Ρουμανία. 1.000.000 τόνοι μαρμάρου από διάφορες περιοχές της χώρας, 3.500 τόνοι κρυστάλλου, 900.000 κυβικά μέτρα ξύλου και 200.000 τ.μ. χαλί είναι μερικά από αυτά. Για την κατασκευή του δούλεψαν 20.000 εργάτες και 700 αρχιτέκτονες σε βάρδιες όλο το 24ώρο. Αποτελείται από 12 ορόφους, 1.100 δωμάτια και 4 υπόγεια. Η μικρή εκδοχή της ξενάγησης που διαρκεί 2 ώρες καλύπτει μόλις το 5% του κτιρίου.

Το παλάτι του Κοινοβουλίου

Οι αίθουσες είναι πραγματικά τεράστιες σε βαθμό υπερβολής. Σε μια από αυτές υπάρχει ο μεγαλύτερος πολυέλαιος του κόσμου βάρους 2,5 τόνων. Τα χαλιά τα περισσότερα από τα οποία υφάνθηκαν μέσα στις αίθουσες που βρίσκονται, γιατί ήταν πολύ μεγάλα για να μεταφερθούν, καθρεφτίζουν το σχέδιο της οροφής. Το παλάτι ήταν το πιο μεγαλεπήβολο σχέδιο του παρανοϊκού Τσαουσέσκου ο οποίος όμως δεν πρόλαβε να το δει ολοκληρωμένο αφού φυγαδεύτηκε με ελικόπτερο, όπως θα πρέπει να κάνουν και μερικοί "ηγέτες" της "δημοκρατικής" Ελλάδας. Σήμερα είναι το κοινοβούλιο της χώρας και εξυπηρετεί πολλά συνέδρια με τις τεράστιες αίθουσες του. Σε μια από αυτές είχαν διοργανωθεί και αγώνες ενόργανης γυμναστικής.

Ο μεγαλύτερος πολυέλαιος στον κόσμο

Το Βουκουρέστι είναι ένα μείγμα παλιάς Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, έχει ακόμα και αψίδα του θριάμβου αντίγραφο του Παρισιού, αν δεν είχε την Ρουμάνικη σημαία δεν θα την ξεχώριζες, με έντονη όμως την στάμπα του σοσιαλιστικού παρελθόντος και της μεγαλομανίας του Τσαουσέσκου. Το 1984 έφτιαξε μια λεωφόρο αντίγραφο των Ιλισίων Πεδίων, λίγα μέτρα όμως μεγαλύτερη! Το 1989 από Λεωφόρος Νίκης του Σοσιαλισμού μετονομάστηκε σε Λεωφόρος Ενότητας.

Ο καλύτερος τρόπος για να γυρίσετε το Βουκουρέστι είναι το 2ώροφο τουριστικό λεωφορείο που κάνει βόλτα στο κέντρο της πόλης. Έχει 24ώρο φτηνό εισιτήριο, ξενάγηση σε διάφορες γλώσσες και από την ανοιχτή οροφή του μπορείς να βγάλεις όμορφες φωτογραφίες. Επίσης τα ταξί είναι πολλά και φτηνά για τα Ελληνικά δεδομένα. Οι δρόμοι της πόλης είναι τεράστιοι με αρκετοί κίνηση γεμάτοι Dacia και Bentley!!! Η μεσαία τάξη από ότι φαίνεται είναι είδος προς εξαφάνιση στη Ρουμανία. Στην ακριβότερη και ομορφότερη περιοχή της πόλης βρίσκεται και η Ελληνική Πρεσβεία.... Μέσα στην πόλη υπάρχουν 4 πάρκα. Το μεγαλύτερο από αυτά βρίσκεται απέναντι από την πρεσβεία που λέγαμε και έχει έκταση 1,1 τετραγωνικού χλμ. τα 2/3 της οποίας αποτελούνται από μια λίμνη. Στο πάρκο υπάρχουν χώροι αναψυχής, εστιατόρια, μπορείς να κάνεις μίνι κρουαζιέρα, βαρκάδα, ποδήλατο. Το λεωφορείο που σας ξεναγεί στην πόλη έχει στη διαδρομή του 2 στάσεις έξω από τις εισόδους του πάρκου. Τα υπόλοιπα πάρκα δεν στερούνται ομορφιάς ή μεγέθους, μουσείων, ποικιλίας δέντρων, απλώς δεν είναι στο κέντρο στης πόλης. Οποιαδήποτε σύγκριση με τα Ελληνικά αστικά κέντρα είναι ατυχής. Μια ελπίδα υπάρχει στην Αθήνα με το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού για να δημιουργηθεί ένα μητροπολιτικό πάρκο και αυτό βλέπω να γίνεται τσιμέντο και εμπορικά κέντρα.

Εδώ μπροστά έπαιξε ο Roger Waters

Στο κέντρο του Βουκουρεστίου υπάρχει και η παλιά πόλη, ή καλύτερα ένα δείγμα παλιάς πόλης, η οποία δεν έχει καμία γραφικότητα και είναι γεμάτη από εστιατόρια και φασαριόζικα καφέ. Προτιμήστε να φάτε κάπου αλλού, ακόμα και τα κυριλέ εστιατόρια είναι φτηνά, εκτός αν θέλετε να αισθάνεστε τελείως tourist. Αγγλικά στην πρωτεύουσα μιλάνε πολλοί. Στην επαρχία μόνο στα ξενοδοχεία και αυτό δεν είναι σίγουρο.Την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε στο Βουκουρέστι είχε συναυλία ο Roger Waters μπροστά στο κοινοβούλιο. Δυστυχώς τα μοναδικά εισιτήρια που μπόρεσα να βρω κόστιζαν 180€ το ένα και κάπως έτσι χάσαμε το The Wall μια συναυλία εμπειρία ζωής.

Το κτίριο της Ελευθερίας του τύπου. Επί Σοσιαλισμού στέγαζε όλη την προπαγάνδα του καθεστώτος, τώρα στεγάζει όλες τις εφημερίδες. Αναρωτιέμαι αν άλλαξε κάτι από το ένα σύστημα στο άλλο.


Ρουμάνος Ζητάς με CAN AM Spyder

Η πλαϊνή όψη του Κοινοβουλίου
 
Η Εθνική Τράπεζα της Ρουμανίας


Όχι δεν είναι στη Γαλλία, προσέξτε τη σημαία

Ένα γκούτσι V65 είδα παρκαρισμένο στο δρόμο και άλλο ένα σε βιτρίνα εστιατορίου!