Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Ο Βασιλιάς του Βουνού (Pikes Peak)

Ποιος δεν έχει δει χιλιάδες φορές το βίντεο με τον Ari Vatanen και το Peugeot Τ405 Τ16, από την ανάβαση του 1989, σκουπίζοντας το δρόμο δεξιά αριστερά σε τέλεια αρμονία σαν να εκτελεί ένα χορευτικό από μπαλέτο και όχι μια από τις πιο επικίνδυνες αναβάσεις στην Αμερική. Πόσες φορές δεν πήγατε να κάνετε "ανάποδο" βλέποντας την στροφή να πλησιάζει. Κάθε φορά που βλέπω αυτό το βίντεο ανατριχιάζω.



Η ανάβαση του Pikes Peak συμπληρώνει φέτος 92 χρόνια παρουσίας. Είναι ο δεύτερος παλαιότερος αγώνας μηχανοκίνητου αθλητισμού στην Αμερική. Πρώτη φορά οργανώθηκε το 1916 από έναν επιχειρηματία της περιοχής, όταν αποφάσισε να χρηματοδοτήσει το άνοιγμα του δρόμου μέχρι του κορυφή του όρους Pike λίγο έξω από το Colorado Springs για να προσελκύσει τουρίστες! Από εκεί πήρε και το όνομά του "Race to the Clouds". Για δεκαετίες μαζεύονται συμμετοχές χωρισμένες σε 13 κατηγορίες για τα αυτοκίνητα και 8 κατηγορίες για μοτοσυκλέτες και quads. Τα οχήματα που παίρνουν μέρος ανήκουν κυριολεκτικά σε όλες τις κατηγορίες του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Από θηριώδη WRC, μέχρι μονοθέσια, φορτηγά, κλασικά αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, sidecars, quads, vintage ... ότι βάζει το νου σου προσπαθεί κάθε χρόνο να φτάσει στην κορυφή.

Ο αγώνας είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομά του. Μια συνεχής ανάβαση μήκους 19,9 χλμ που αποτελείτε από 156 στροφές και πηγαίνει μόνος προς μια κατεύθυνση. Προς τα επάνω. Είναι μια χρονομετρημένη διαδρομή που ξεκινάει από τα 3.130 μ. στο 7ο μίλι του αυτοκινητόδρομου Pikes Peak και τερματίζει στα 4.301 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Καθώς τα οχήματα ανεβαίνουν στη διαδρομή οι οδηγοί τους εκτός από το χρονόμετρο έχουν να αντιμετωπίσουν και το υψόμετρο. Το οξυγόνο λιγοστεύει όσο ανεβαίνουν προς τα πάνω μειώνοντας την απόδοση των μυών, την ικανότητα συγκέντρωσης αλλά κόβει και 30% από την απόδοση των κινητήρων. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι χιλιάδες θεατές μαζεύονται κοντά στην εκκίνηση του αγώνα για να αποφύγουν δυσάρεστες συνέπειες από το υψόμετρο.

Είναι ένας πολύ απαιτητικός αγώνας καθώς δεν υπάρχουν pit stops ή συνοδηγός να διαβάζει σημειώσεις. Ατυχήματα συμβαίνουν συχνά και είναι άσχημα γιατί στην άκρη του δρόμου καραδοκεί ο γκρεμός. Πολύ πιθανό είναι να ξεκινήσεις με ήλιο και καλές θερμοκρασίες και λίγα λεπτά αργότερα κοντά στην κορυφή να συναντήσεις ακόμα και χιόνι. Το ρεκόρ από το 2013 είναι 08:13.878 και το κατέχει πλέον ο Γάλλος Sebastian Loeb με Peugeot 208 Τ16. Μόνο που υπάρχει μια διαφορά στο περσινό ρεκόρ του Loeb και σε αυτό του Vatanen. Από το 2012 όλη η διαδρομή πλέον είναι ασφαλτοστρωμένη, μέχρι και το 2011 υπήρχαν σημεία με χώμα ή χαλίκι.



Δεν υπάρχει άλλος αγώνας στον κόσμο σαν την διεθνή ανάβαση του Pikes Peak. Για αυτό κάθε χρόνο μαζεύονται ομάδες που διατίθενται να ξοδέψουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια και μήνες προετοιμασίας για να ανταγωνιστούν στο ποιος θα είναι ο Βασιλιάς του Βουνού.

Απολαύστε την Ducati με το κατάλληλα τροποποιημένο Multistrada και δυναμώστε τα ηχεία για αγνό V2 Desmo.


29 Ιουνίου ξεκινάει η 92η ανάβαση του Pikes Peak.

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Back to Beograd

Το κοινοβούλιο της Σερβίας. Όχι δεν έχει 3 διμοιρίες ΜΑΤ από έξω.


  

Πάσχα του 2014 και η υπόσχεση που είχαμε δώσει να επιστρέψουμε στο Βελιγράδι για να το γνωρίσουμε καλύτερα έπρεπε να πραγματοποιηθεί. Ο καιρός δεν ήταν ότι καλύτερος για ταξίδι με μοτοσυκλέτα, οπότε 4 άτομα στριμωχτήκαμε σε ένα 1.200άρι Ibiza και ξεκινήσαμε. Είπαμε για να ταξιδέψεις χρειάζεται μόνο κέφι, όρεξη και καλή παρέα. Μεγάλα μηχανάκια, ακριβά αυτοκίνητα, λεφτά και καλοκαίρι είναι δευτερεύοντα. Συγχαρητήρια να δώσω και στα 2 παλικάρια με τα Faser που πέτυχα στο δρόμο και αν θυμάμαι είχαν πινακίδες Θεσσαλονίκης. Όχι μόνο αψήφησαν τις καταιγίδες αλλά χαιρέτισαν και ένα άγνωστο αυτοκίνητο επειδή είχε νούμερα από την πόλη τους.


Τις υπόλοιπες μέρες ευτυχώς ο καιρός ήταν τυπικός ανοιξιάτικος με ήλιο και σποραδικές σύντομες βροχές οπότε μπορέσαμε να χαρούμε την πόλη. Οι Σέρβοι είναι ορθόδοξοι και περιμέναμε ότι θα γιόρταζαν το Πάσχα παρόμοια με τους Έλληνες. Όχι ακριβώς, έχουν τις ίδιες μέρες αργία με την Ελλάδα, αλλά για αυτούς μεγαλύτερη γιορτή είναι τα Χριστούγεννα και όχι το Πάσχα. Εύκολα βρήκαμε την Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία στο Βελιγράδι και παρακολουθήσαμε την λειτουργία του επιταφίου και της αναστάσεως. Μέρος της λειτουργίας είναι στα Ελληνικά οπότε κάτι καταλαβαίνεις. Αυτό που έχει μεγάλη διαφορά με την Ελλάδα είναι το πόσο λιγότερος κόσμος πάει στην εκκλησία το Πάσχα. Αν στην Ελλάδα πηγαίνει το 50-60% και γίνετε απίστευτος συνωστισμός και φασαρία, στη Σερβία πάει το 5% και δεν ακούγετε κιχ! Ειδικά στην Ανάσταση δεν έφυγε κανένας (εκτός από εμένα που δεν άντεχα άλλο), όλοι αλλάζανε θέσεις στις καρέκλες και το καλύτερο. Με το που είπε το "Χρηστός Ανέστη" ο παπάς δεν ξεκίνησε ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος. Ούτε χειροβομβίδες, ούτε βολές πυροβολικού, ούτε ριπές με kalasnikof όπως Ελλάντα. Χτύπησαν τις καμπάνες και όλοι μέσα για άλλες 2,5 ώρες!

Μιας και την πρώτη φορά πήραμε μια γεύση από τις κύριες τουριστικές ατραξιόν (sic) είπαμε να επικεντρωθούμε σε αυτά που μας άρεσαν περισσότερο. Ξεκινήσαμε με το κάστρο Καλεμέγκνταν που περιλαμβάνει και ένα τεράστιο πάρκο. Αυτή την φορά δεν μπήκαμε από την κεντρική πύλη στην οδό Κνεζ Μιχάιλοβα αλλά από την αντίθετη πλευρά που είναι ο ζωολογικός κήπος. Ο συγκεκριμένος έχει χρησιμοποιηθεί από τον Κουστουρίτσα στα γυρίσματα του Underground.

Λιοντάριτς

Εδώ στεγάζεται η διοίκηση του ζωολογικού κήπου...


Βόλτα στα τείχη του κάστρου όπου συχνάζει πάρα πολύς κόσμος. Για άλλη μια φορά με πιάνει μια πίκρα για το πως καταφέραμε στις πόλεις μας στην Ελλάδα και τα κάναμε όλα τσιμέντο. Μέσα στο κέντρο της πόλης και είναι σαν είσαι στο βουνό. Μπορείς να πας για πικ νικ στην εξοχή χωρίς να πάρεις αυτοκίνητο αλλά μόνο με ποδήλατο. Και δεν είναι μόνο ένα πάρκο αλλά πολλά. Και όχι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο Βελιγράδι αλλά σε όλες τις Ευρωπαϊκές πόλεις που έχω επισκεφτεί είτε είναι το κοσμοπολίτικο Παρίσι είτε το πρώην "κομουνιστικό" Βουκουρέστι.



Κατεβαίνοντας από το κάστρο ο δρόμος μας βγάζει στον πύργο που δολοφονήθηκε ο Ρήγας Φεραίος. Σήμερα είναι ένα μικρό μοντέρνο μουσείο που στην κατασκευή του βοήθησε και το Ελληνικό κράτος. Έτσι μέσα βρίσκεις επεξηγηματικές πινακίδες και φυλλάδια στα Ελληνικά!





Επιστροφή στην κορυφή του κάστρου και πίνουμε από 2 πάμφθηνα καφεδάκια μέχρι να περάσει η μικρή μπόρα και ήρθε η ώρα να γεμίσουμε τα στομάχια μας με κατσικάκ... εεε όχι δεν ψήνουν κατσίκι εκεί το Πάσχα, αλλά μην ανησυχείτε. Η Σέρβικη κουζίνα περιλαμβάνει υποχρεωτικά κρέας και τυροκομικά, ο τελευταίος χορτοφάγος πρέπει να έπεσε στη συμβολή του Σάββα με τον Δούναβη, εκεί δηλαδή που έχει μερικά καταπληκτικά πλωτά εστιατόρια. Σε αυτό που πήγαμε είχε ρολάκια κοτόπουλο με μοτσαρέλα και προσούτο που ... δεν περιγράφω άλλο. Οι τιμές του φαγητού στη Σερβία είναι ευχάριστη έκπληξη για το πορτοφόλι και δυσάρεστη για τη ζυγαριά.

Stara Koliba, αν βρεθείτε στο Βελιγράδι πρέπει οπωσδήποτε να φάτε εκεί

Ο τόπος εκτέλεσης του Ρήγα Φεραίου

Στο εσωτερικό υπάρχει ένα μικρό μουσείο με την ιστορία της πόλης.
Το κάστρο από το ποτάμι τη νύχτα

Η θέα από το πλωτό εστιατόριο




Άγιος Σάββας ο μεγαλύτερος Ορθόδοξος ναός στον κόσμο. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1935. Σταμάτησε 2 φορές λόγο πολέμων. Τώρα είναι έτοιμος εξωτερικά. Εσωτερικά έχει ακόμα μπόλικη δουλειά.

Πρασίνισε το μάτι μας



Για το τέλος (αν και το επισκεφθήκαμε πρώτο) άφησα το μουσείο του Τέσλα. Δεν έχει νόημα να παρουσιάσω εδώ αυτή την τόσο μεγάλη προσωπικότητα. Σκοπός μου είναι να κινήσω το ενδιαφέρον ώστε να πάτε και εσείς να δείτε από κοντά μερικές από τις χιλιάδες εφευρέσεις του, πολλές από τις οποίες χρησιμοποιούμε καθημερινά. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ένα μέρος της μορφής του σύγχρονου κόσμου το οφείλουμε σε αυτόν τον άνθρωπο. Εφευρέσεις όπως το εναλλασσόμενο ρεύμα, ο ηλεκτροκινητήρας, τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια, τα τηλεκατευθυνόμενα και πολλά άλλα είναι δικά του. Στο περιορισμένο χώρο του μουσείου φυσικά δεν χωράνε όλα για αυτό και συχνά η συλλογή αλλάζει. Αυτό που είναι αρκετά εντυπωσιακό είναι ένα μεγάλο πηνίο που αστράφτει και βροντάει ανάβοντας τις λάμπες φθορίου που σου δίνουν να κρατήσεις. Μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας ασύρματα χωρίς να πειράζει τον άνθρωπο! Ένα από τα μεγαλύτερα έργα του Τέσλα που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Στο μουσείο υπάρχει μια μακέτα και φωτογραφίες από τον πύργο World System που κατασκεύασε στο Long Island της Νέας Υόρκης. Με λίγα λόγια με αυτόν τον πύργο ήθελε να μεταφέρει ασύρματα ενέργεια και πληροφορίες, όπως ήχο και εικόνα σε όλο τον πλανήτη. Σαν να λέμε wifi παγκοσμίου εμβέλειας. Φανταστείτε να είχε προλάβει να το καταφέρει. Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν στο αν δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει ή αν τον "πρόλαβαν" πριν το ολοκληρώσει. Στο μουσείο γίνονται ξεναγήσεις σε διάφορες γλώσσες. Ρώσικα και Αγγλικά είναι στο μενού όχι όμως και Ελληνικά.

Η μακέτα του World System




Το Βελιγράδι απέχει 650 χλμ από τη Θεσσαλονίκη και ο δρόμος είναι αρκετά καλός. Στην Σερβία γίνονται έργα στα σημεία που δεν είναι αυτοκινητόδρομος και ανάλογα με την πορεία της οικονομίας της χώρας (βράσε ρύζι) κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Οι τιμές της βενζίνης και τον διοδίων ΦΥΣΙΚΑ είναι φθηνότερες από το Ελλάντα που κατοικούν οι μεγαλύτεροι μάγκες του πλανήτη και το 2012 επιβράβευσαν με τη ψήφο τους αυτούς που τους έκαναν τόσο μάγκες!

Αυτή τη στιγμή η Σερβία έχει χτυπηθεί από καταστροφικές πλημμύρες που άφησαν πίσω τους 20.000 άστεγους. Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε προσφέροντας έστω και το ελάχιστο που μπορούμε.

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Chrome Sunday

Την επομένη του Σαββάτου της παρουσίασης των ΚΤΜ είχαμε την καθιερωμένη πλέον δοκιμή των Harley για 6 συνεχόμενη χρονιά!!!! Η Harley έφερε στην Ελλάδα το φορτηγό της γεμάτο με όλα της τα καινούργια μοντέλα. Φέτος σκόπευα να οδηγήσω το Fat Boy που όλα αυτά τα χρόνια μου ξεφεύγει αλλά δυστυχώς κάποιο μπέρδεμα στην οργάνωση δεν μου το επέτρεψε. Του χρόνου όμως δεν θα μου γλιτώσει, θα κάτσω πάνω του και δεν θα κατεβαίνω που να φέρουν όλα τα μέλη των Hell Angels να με τραβάνε.


Η οργάνωση (αν και έχασε το ραντεβού μου) ήταν για άλλη μια φορά πολύ καλή και έθεσε τον πήχη για τις υπόλοιπες εταιρείες. Σε άμεση σύγκριση με την παρουσίαση της ΚΤΜ την προηγούμενη μέρα ήταν αρκετά καλύτερη, χωρίς να θέλω να θίξω την προσπάθεια της ΚΤΜ. Σίγουρα οι 2 εταιρείες κάνουν ότι καλύτερο μπορούν δεδομένης της οικονομικής κατάστασης και νομίζω ότι το παράδειγμά τους θα πρέπει να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες. Κοινό χαρακτηριστικό στις παρουσιάσεις είναι πόσο καλά ξέρουν το κοινό τους οι 2 εταιρείες. Στην ΚΤΜ μας παρακάλεσαν να μην γκρεμοτσακιστούμε και αν γινόταν να επιστρέψουμε τα μηχανάκια ανέπαφα. Τα οποία μηχανάκια ήταν λερωμένα με λάσπες και μυγάκια όπως αρμόζει σε ένα ΚΤΜ. Επίσης υπήρχε καφές και το μεσημέρι φέρανε και μπύρες!!!!


Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στον μπουφέ υπήρχε ποικιλία από καφέδες, αναψυκτικά και κουλουράκια στο σχήμα του θυρεού της Harley! Τα μηχανάκια ήταν πεντακάθαρα και μόλις επιστρέφανε από κάθε βόλτα γυαλίζονταν επιμελώς. Επίσης υπήρχαν άτομα για να σε βοηθήσουν να παρκάρεις τα διόλου ευκαταφρόνητα από άποψη βάρους Harley. Στην μια πλευρά οι σκληροπυρηνικοί με τα δερμάτινα στην άλλη πλευρά σου δίναν κράνος και μπουφάν αν δεν είχες δικό σου εξοπλισμό. Ένας νεαρός με ρώτησε πως είναι οι ταχύτητες στα Harley!


Επίσης εντύπωση μου έκανε ο ένας από τους 2 πλοηγούς της Harley. Ο πρώτος πήγαινε μπροστά και τον ακολουθούσαμε ενώ ο δεύτερος έμπαινε ανάμεσα στο κομβόι και τα αυτοκίνητα αποτρέποντας τα να χωθούν ανάμεσά μας ή να μας κόψουν στις διασταυρώσεις. Μια δουλειά που δεν θα ήθελα να κάνω.


Φέτος άλλα μηχανάκια είχα κανονίσει να οδηγήσω και άλλα οδήγησα, αλλά παραπονεμένος δεν έφυγα. Το πρώτο ήταν το Sportster 48. Ένα sportster 1200 δηλαδή σαν αυτό που οδήγησα και πέρσι με ρεζερβουάρ τύπου peanut και εντυπωσιακή βαφή με flakes. Με χαμηλές αναρτήσεις και σέλα, αισθητική από το 1948 και κλασική όψη. Από εκεί και πέρα ευτυχώς είναι πιο σύγχρονο. Τα φρένα είναι αρκετά για τον χαρακτήρα του, με ABS παρακαλώ και δεν έχουν δύσκολη δουλειά να κάνουν με την χαμηλή ιπποδύναμη του κινητήρα. Αυστηρά μονόσελο είναι για μοναχικές βόλτες σε καλούς δρόμους γιατί οι αναρτήσεις με τις μικρές διαδρομές σε αυτό το μοντέλο είναι ακόμα πιο χαμηλές. Ευτυχώς τα χοντρά λάστιχα τύπου bober σώζουν την κατάσταση. Τους χαμηλά τοποθετημένους καθρέφτες τους αφήνω ασχολίαστους. Είπαμε τα πάντα σε αυτήν την μοτοσυκλέτα έχουν να κάνουν με το στυλ και μετά με όλα τα άλλα. Από γκάζια μην περιμένετε πολλά πράγματα, τα 1200 κυβικά ακούγονται πολλά, αλλά για Harley δεν είναι.


Το επόμενο μοντέλο ήταν το Switchbak FLD της σειράς Dyna. Με κινητήρα χωρητικότητας 103 κυβικές ίντσες (1.690 cc!!!) και 6 ταχύτητες, οπότε από γκάζι δεν υπάρχει πρόβλημα. Με αυτήν τη μοτοσυκλέτα η Harley έχει πετύχει έναν πολύ καλό συνδυασμό. Αναμφισβήτητα είναι ένα πολύ όμορφο και εντυπωσιακό cruiser με το μεγάλο του προβολέα, τα πανέμορφα κλασικά όργανα, τις διπλές τάπες στο ντεπόζιτο, άφθονο χρώμιο παντού και στυλ της δεκαετίας του 50. Από την άλλη με την μεγάλη ζελατίνα και βαλίτσες πίσω ότι πρέπει για τουρισμό χωρίς να έχει το τεράστιο πλαίσιο (και βάρος) των Road King. Μια μοτοσυκλέτα που ταιριάζει περισσότερο στα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Ένα μικρό θέμα με ταλαντώσεις μου παρουσιάστηκε σε υψηλές ταχύτητες (140+) αλλά όπως έχω ξαναγράψει τα Harley είναι τα απολαυστικότερα μηχανάκια που υπάρχουν μέχρι τα 120 χλμ. Αν δεν σας αρκεί και θέλετε ταξίδια με 160 και γόνατα κάτω σε λάθος μεριά κοιτάτε.


Αν θέλετε όπου πηγαίνετε να προκαλείτε αυχενικό στον κόσμο από τα κεφαλογυρίσματα, τότε αυτή είναι η μάρκα σας. Από εμφάνιση και ήχο δύσκολα θα βρείτε αντίζηλο. Αν θέλετε να τιμωρείτε και τίποτα Γαρδέληδες που νομίζουν ότι τα μηχανάκια κρίνονται από την ιπποδύναμη και μόνο πάρτε ένα V-road και στηθείτε στο πρώτο φανάρι. Ραντεβού το 2015 με Fat Boy παρακαλώ!

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Πορτοκαλί Σάββατο

Το Σάββατο 3 Μαΐου είχα την τύχη, μαζί με πολλούς ακόμα, να απολαύσω τα test rides που οργανώνει η ΚΤΜ σε όλη τη χώρα. Στη Θεσσαλονίκη οργανώθηκε από το κατάστημα Makina αντιπροσώπου της ΚΤΜ στην πόλη. Η οδήγηση ενός ΚΤΜ είναι πάντα μια ξεχωριστή εμπειρία και δεν πρέπει ποτέ να αφήνετε μια τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη, πόσο μάλιστα όταν μπορείς να οδηγήσεις σχεδόν όλη την γκάμα της!!!

 
Νωρίς το πρωί του Σαββάτου ήμουν από τους πρώτους που πήγα για να δηλώσω συμμετοχή. Μόλις είχαν φέρει και τον καφέ αλλά τι να τον κάνεις όταν υπάρχει το Duke 690! Καλύτερο ξύπνημα από βόλτα με Duke δεν υπάρχει. Εντάξει ίσως με Super Duke αλλά τότε δεν θα είναι ξύπνημα αλλά βουτιά σε βαρέλι με καφεΐνη και μετά ξέπλυμα με red bull.


Για πρώτη βόλτα διάλεξα το Duke 690 γιατί δεν ήθελα να πέσω κατευθείαν στα βαθειά και τα μικρότερα δεν πίστευα ότι θα με συγκινήσουν (λάθος). Μετά από τα γρήγορα διαδικαστικά και μια μικρή ενημέρωση του ότι κύριο μέλημά μας είναι η ασφάλεια και θα πρέπει να γυρίσουμε όλοι σώοι και καλό θα ήταν να γυρίσουμε επίσης τα μηχανάκια σε ένα κομμάτι (ξέρουν το κοινό τους) ξεκινήσαμε ακολουθώντας τον πλοηγό.

Πρώην endourας και trialιστας ανακάλυψε τα ΚΤΜ

Το πρώτο πράγμα που ένιωσα μόλις βρέθηκα στη σέλα του Δούκα ήταν πόσο μαλακό και εξευγενισμένο φαινόταν αυτό το ΚΤΜ σε σχέση με τα παλιότερα. Αναβαθμισμένη ποιότητα κατασκευής και βαφής, πλαστικά που δεν είναι ότι ποιοτικότερo έχεις δει αλλά φαίνονται αρκετά δυνατά ώστε να αντέχουν τις κακουχίες και δεν θα σπάνε όταν φταρνίζεσαι όπως στα ducati.

Το πιρούνι δεν έχει ρυθμίσεις και το μηχανάκι βουλιάζει ελαφρώς μόλις κάτσεις. Εδώ αρχίζεις και αναρωτιέσαι μήπως στην ΚΤΜ το παράκαναν με τον "εξευγενισμό" και γίναν Honda. Μετά όμως πατάς τη μίζα και όλα αλλάζουν. Οι κραδασμοί έχουν μειωθεί αλλά είναι πάντα εκεί. Κιβώτιο και συμπλέκτης είναι απίστευτα μαλακά και ακριβή. Πρώτη και φύγαμε και ωωωπ αυτό είναι KTM δεν υπάρχει αμφιβολία. Σε πρώτη αίσθηση δεν είναι τόσο απόλυτο όπως παλιά και αυτό είναι καλό, αλλά ανοίγοντας το γκάζι τρως την πρώτη καρπαζιά.

Αυτός ο μονοκύλινδρος τρελαίνετε να δουλεύει ψηλά. Στις χαμηλές στροφές σκορτσάρει και θέλει οπωσδήποτε σωστή σχέση στο κιβώτιο, αλλά μην ξεχνάμε ότι έχει 60 ίππους από 650cc. Το γκάζι μένει ανοιχτό για να κρατηθώ πίσω από το Super Duke και το Adventure του πλοηγού. Το παλικάρι με το Super Duke μπροστά μου είναι διαρκώς στις μπάντες και τις σουζίτσες, από πίσω παλεύω να κρατηθώ κοντά. Το 690 είναι κυριολεκτικά παιχνίδι. Το βάρος είναι ανύπαρκτο, το μεταξόνιο κοντό αλλά η αίσθηση σιγουριάς που σου μεταφέρει μοναδική. Το τιμόνι και η θέση οδήγησης σε βάζουν σε θέση φουλ επίθεσης. Εκκίνηση σε ανηφόρα και ταυτόχρονα στροφή, πάρε την πρώτη πάντα. 2η εκκίνηση στην έξοδο για τον περιφερειακό και εδώ η άσφαλτος είναι καλύτερη. Το Super Duke σουζάρει, το 690 στροφάρει και ο γραφίστας πλανάρει. Εσάκι στη γέφυρα του περιφερειακού με ύψωμα στην έξοδο (αθάνατε εργολάβε) και το 690 τα καταπίνει όλα. Εδώ κάποτε είχε μια στροφή;


160 για πλάκα στην ευθεία και φέρτε μου ΧΤ και XR να τα φάω για πρωινό. Μετά φέρτε μου στροφιλίκια και street να τα ντροπιάσω. Το 690 κάνει το XT660X να μοιάζει με Goldwing και το XR650 με δεινόσαυρο. Είναι το μηχανάκι που μπορείς να χαίρεσαι κάθε μέρα, όλη μέρα. Φτάνεις στη δουλειά το πρωί και τα χέρια σου τρέμουν από την αδρεναλίνη. Σε μένα τουλάχιστον τρέμανε όταν επέστρεψα από τη βόλτα και έπρεπε αναγκαστικά να αφήσω την πορτοκαλί τέντα για μερικές ώρες και να πάω στο γραφείο.


Επιστροφή το μεσημέρι και ο κόσμος πλέον είναι αρκετός. Το adventure R δεν είναι ελεύθερο και θα "αρκεστώ" στο απλό. Το super duke δεν έχει σταματήσει καθόλου και δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση. Πρέπει να είναι το απόλυτο μηχάνημα οδηγικής κ@υλ@ς. 2κάβαλος στο 1190 adventure, μου ρυθμίζουν ηλεκτρονικά την ανάρτηση για 2 και ξεκινάμε πάλι.

Racing λέμε
Εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση πριν περάσουμε στο adv 1190 γιατί προηγείτε το adv 990. Ένα μηχανάκι που έχω οδηγήσει αρκετές φορές και πιστεύω ότι είναι από τα καλύτερα που έχει βγάλει όχι μόνο η ΚΤΜ αλλά η βιομηχανία της μοτοσυκλέτας. Μια μηχανή που το στίγμα της θα μείνει στην ιστορία σαν το απόλυτο On-Off. Καταλαβαίνετε ότι οι προσδοκίες μου ήταν μεγάλες.

Ξεχάστε ότι ξέρατε για το 990, ήρθε το 1190 και τα έσβησε όλα. Ο Βασιλιάς πέθανε ζήτω ο Βασιλιάς. Το νέο adventure δεν έχει καμία σχέση με το παλιό. Μόνο το όνομα είναι ίδιο. Η ποιότητα βαφής και συναρμολόγησης είναι σαφώς αναβαθμισμένη και σε πρωτόγνωρα επίπεδα για ΚΤΜ. Η  άνεση επίσης! Το 990 ήταν λίγο κουραστικό σε πολύωρη χρήση, όχι τόσο σταθερό στις υψηλές ταχύτητες και τα φρένα του αδύναμα.

Το νέο είναι ωραίο! Σελάρα για 2, φρένα που σου πετάν τα μάτια έξω, σταθερό σαν τρένο και το μοτέρ του... αχ αυτό το μοτέρ του. Στις χαμηλές στροφές είναι πολιτισμένο και ήρεμο. Κραδασμοί σκορτσαρίσματα κτλ λάμπουν δια της απουσίας τους. Μόλις όμως περάσεις τις 6-7.000 σαλ ποιος είδε τον Θεό και δεν το φοβήθηκε. Αυτό το μηχανάκι δεν επιταχύνει αλλά εκτοξεύετε. Κάπως έτσι θα πρέπει να νιώθουν οι πιλότοι F-18 κατά την απονήωση από τα αεροπλανοφόρα. Δεν τολμάω να πειράξω τα ηλεκτρονικά και συγκεντρώνομαι στην οδήγηση. Στην αρχή της βόλτας περνάμε μέσα από στενά και μικρούς δρόμους οπότε το μόνο που με εντυπωσιάζει είναι η ικανότητα του νέου adv να εξαφανίζει τις λακκούβες που επίτηδες χτυπάω. Φτάνω στην γνωστή ανηφόρα με τη δεξιά στροφή μόνο που τώρα έχει και αυτοκίνητα. Σφήνα ανάμεσα στα αμάξια και από την εξωτερική μου χώνετε κάτι που δεν προλαβαίνω να δω τι είναι. Ανοίγω το γκάζι με 3η. Ακολουθεί κατηφορική δεξιά χωρίς ορατότητα και λίγο μετά φανάρι. Αν χάσεις την δεξιά μπαίνεις στο δάσος, αν πάρεις πολύ φόρα δεν προλαβαίνεις να σταματήσει στο φανάρι που είναι στην έξοδο. Ε λοιπόν και πολύ φόρα πήρα και τα δέντρα δεν καβάλησα και στο φανάρι σταμάτησα και ούτε που ίδρωσα!

Μπλιμπλίκια On
Αυτό το μαγικό προσόν που είχε το 990, να τα κάνει όλα να δείχνουν τόσο εύκολα, στο 1190 με το γκάζι της αρκούδας και όλα τα ηλεκτρονικά είναι ακόμα πιο έντονο. Αν με αυτό το μηχανάκι δεν μπορείς να πας σφαίρα τότε σου αξίζει μια Εnfield. Το 1190 είναι σαφώς πιο ευγενικό από το 990, αλλά κρύβει μέσα του τον Hulk. Για να τον ελευθερώσεις το μόνο που χρειάζεται είναι να ανοίξεις το γκάζι μετά τις 6.000 σαλ.

Τα όργανα επιτέλους είναι μοντέρνα και όμορφα. Από πληροφορίες έχουν τα πάντα και λίγο περισσότερα. Τουλάχιστον αυτά που χρειάζεσαι είναι εύκολα στην ανάγνωση. Με την δεύτερη οθόνη και τις ηλεκτρονικές ρυθμίσεις δεν πρόλαβα να ασχοληθώ. Τα φρένα είναι τόσο δυνατά που μπορούν να σου ξεκολλήσουν τον εγκέφαλο και το καλύτερο είναι ότι δεν χρειάζεται να ξέρεις να φρενάρεις. Ξέρει το ΚΤΜ να σταματάει ακαριαία δίχως υποψία μπλοκαρίσματος, κουνήματος και άλλων προϊστορικών καταστάσεων.


Μετά το ορεκτικό και το κυρίως πιάτο ακολουθεί το επιδόρπιο. Στην τελευταία έξοδο των ΚΤΜ (chic) έμεινε μόνο του ένα duke 390. Φυσικά δεν μπορούσα να το αφήσω παραπονεμένο. Κατεβαίνοντας από το 1190 το 390 μου φάνηκε λίγο "μικρό". Οριακά χωρούσα στη σέλα του αλλά ξεκινώντας μου κόπηκαν τα γέλια. Το μοτέρ δεν έχει κραδασμούς αλλά έχει γκάζι!!! Τόσο που στα φανάρια θα σπας πλάκα με πολύ μεγαλύτερες μοτοσυκλέτες. Περιττό να αναφέρω ότι μέσα στην πόλη ήταν πολύ εύκολο να ακολουθώ το γκρουπ με τις "μεγάλες" και στον ανοιχτό δρόμο σε ανηφόρα είδα 135 και ακόμα ανέβαζε στροφές. Επίτηδες έβαλα 6η για να δω αν θα σταματήσει να επιταχύνει αλλά αυτό ήταν απτόητο. Ο κινητήρας ανεβάζει σαν τρελός στροφές, πόσες δεν ξέρω γιατί το πολυόργανο είναι αδύνατον να το διαβάσεις. Δείχνει κάπου 300 πληροφορίες ταυτόχρονα με γραμματοσειρά μεγέθους 4pt. Το καλύτερο είναι ο δείκτης ταχύτητας που όταν βάζεις νεκρά δεν δείχνει Ν αλλά 0! Κατά τα άλλα αν δεν σου πουν ότι είναι φτιαγμένο στην Ινδία θα ορκιζόσουν ότι είναι Made in Spain ή Italy. Επίσης αν είστε πάνω από 1,85 και 85 κιλά δεν χωράτε.


Το επόμενο Σ/Κ το καραβάνι της ΚΤΜ θα είναι στην Ξάνθη για 2 μέρες. Ευκαιρία να οδηγήσω το Super Duke και το adventure R!!!

ΥΣ: Οι τιμές των νεφρών στην μαύρη αγορά έχουν πέσει, οπότε αν σκοπεύετε να πουλήσετε ένα για να πάρετε το adventure ή το super duke σας προειδοποιώ ότι δεν φτάνει. Πάντως εγώ που ρώτησα τους είδα δεκτικούς στο να τους δώσω ένα σπιτάκι που μου άφησε ο παππούς μου, αρκεί να είναι και η μάνα μου μέσα.



Κυριακή 4 Μαΐου 2014