Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Street Triple 675 Roi Mat


Το "μικρό" triple της Triumph ανήκει στην κατηγορία των μοτοσυκλετών που έχουν είτε φανατικούς φίλους είτε φανατικούς εχθρούς, κυρίως λόγο της εμφάνισής του. Η χαρακτηριστική του όψη με τα διπλά φανάρια, άλλους τους εξιτάρει και σε άλλους θυμίζει έντομο. Προσωπικά πιστεύω ότι η αξία ενός σχεδίου φαίνεται στην διαχρονικότητά του και σε αυτόν τον τομέα η Triumph πέτυχε διάνα μιας και αυτό της το σχέδιο παρέμεινε μέχρι το 2011, όπου και πάλι το concept δεν άλλαξε ριζικά. Το ίδιο δεν κάνει άλλωστε και η Ducati με το Monster; Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις λέει ένα γνωμικό.

Εκεί που δεν τίθεται θέμα διαφωνίας είναι στην απόλαυση που προσφέρει το τριπλάκι. Επί σειρά ετών ο ειδικός τύπος το έβγαζε κορυφαίο σε συγκριτικά της κατηγορίας του και δεν έχει άδικο. Ένας χαρακτηριστικός τρόπος για να καταλάβεις τις διαφορές σε δύο μοτοσυκλέτες είναι να τις οδηγήσεις "back to back" που λένε και οι αγγλοσάξονες. Αυτό ακριβώς έκανα πριν λίγο καιρό κατεβαίνοντας από ένα fazer 600 S2 και ανεβαίνοντας στο συγκεκριμένο triple. Η διαφορά είναι απλώς χαοτική. Το μόνο σημείο που κερδίζει το fazer είναι στην άνεση της σέλας, αλλά τότε ποιος ο λόγος για να μην πάρεις cbf 600.


Όποιος δεν έχει οδηγήσει σύγχρονο 4 κύλινδρο 600 με ψεκασμό θα απορήσει γιατί εκθειάζουν αυτόν τον κινητήρα για την ροπή του χαμηλά, ειδικά αν είναι κάτοχος μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτας. Μόλις όμως πάρεις γεύση από τα "σύγχρονα" 600άρια που μέχρι τις 6.000 σαλ απλώς γυρνάνε τότε θα εκτιμήσεις τη δουλειά που έχουν κάνει στην Αγγλία. Η λειτουργία του 3κύλινδρου συνδυάζει τα καλύτερα από τους 2 κόσμους λένε οι περισσότεροι αλλά εγώ δεν θα συμφωνήσω 100%. Στα μικρά κυβικά θυμίζει περισσότερο 4κύλινδρο με πλουσιότερη ροπή χαμηλά, χωρίς όμως να κρεμάει ψηλά. Στο Triple 1050 μου θύμισε περισσότερο 2κύλινδρο με τις γεμάτες μεσαίες του, ψηλά όμως δεν έχει την δύναμη ενός 4κύλινδρου.


Επιστρέφοντας στο μικρό μόνο στο μάτι street triple, απολαμβάνεις ένα αρμονικό σύνολο, με ένα υπέροχο σφύριγμα από το μοτέρ που μετατρέπετε σε ουρλιαχτό μόλις ανοίξεις το γκάζι τέρμα. Και είναι πολλές οι φορές που μπαίνεις στον πειρασμό να το κάνεις αυτό. Αυτό το μοτέρ με την εκπληκτική του ευστροφία παρακαλάει για να το πιέζεις στα κόκκινα. Αν ξεχαστείς και έχεις 1-2 σχέσεις παραπάνω από το ιδανικό δεν θα σκορτσάρει, απλώς θα ανεβάσει στροφές πιο αργά. Οι κραδασμοί λάμπουν δια της απουσίας τους και το μόνο που με "χάλασε" είναι η ηλεκτρική λειτουργία του που θυμίζει Honda. Εδώ που τα λέμε και η ποιότητα κατασκευής είναι σε υψηλά στάνταρ. Η μοτοσυκλέτα της παρουσιάσης είναι μοντέλο 2008 και μπορεί να έχει ξαναβαφτεί σε ματ γκρι χρώμα, αλλά αν την παρατηρήσεις από κοντά δύσκολα θα καταλάβεις την ηλικία της.


Ένα πωρωτικό μοτέρ από μόνο του δεν αρκεί για την οδηγική ευτυχία αν το υπόλοιπο σύνολο δεν είναι αναλόγων προδιαγραφών. Το πλαίσιο είναι στιβαρό με το βάρος του κυριολεκτικά ανύπαρκτο, η θέση οδήγησης σε βάζει πάνω στη μοτοσυκλέτα και το fat bar τιμόνι (εξτρά εξοπλισμός) σου δίνει το έναυσμα για πόλεμο. Το triple πετάγεται από στροφή σε στροφή με ελάχιστη πίεση και σου δείχνει ότι τα όρια του είναι μακρυά. Έχει ένα χαρακτηριστικό που για μένα έχει ιδιαίτερη αξία και αυτό είναι ότι μπορεί να σε κάνει καλύτερο οδηγό. Αν το σκεφτείτε λίγο θα διαπιστώσετε ότι όλα τα μηχανάκια δεν το καταφέρνουν αυτό. Αλλαγμένο στη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα είναι και το πίσω αμορτισέρ με αυτό από την έκδοση R. Έχοντας την οδηγήσει πριν και μετά την αλλαγή, τολμώ να πω ότι αξίζει τα λεφτά του καθώς μειώνει τις ακούσιες σούζες και κάνει το σύνολο πιο κοφτερό. Από την άλλη βέβαια χάνει αρκετά σε άνεση.


Η άνεση είναι ένας τομέας που το triple που χάνει από τον ανταγωνισμό ειδικά τον Ιαπωνικό. Βέβαια είναι ο μόνος τομέας που υπολείπεται σε σχέση με τα fazer, z750, gsr 600, hornet κτλ. Σε επιδόσεις, κράτημα, απόλαυση είναι μακράν καλύτερο και μόνο το hornet μπορεί να το πλησιάσει κυρίως στην γραμμικότητα του κινητήρα του κάνοντας το Honda ικανότερο για κάθε μέρα. Η θέση οδήγησης είναι πολύ καλή ακόμα και για ψηλούς αναβάτες, χωρίς να ταλαιπωρεί την μέση. Οι καρποί ζορίζονται λίγο παραπάνω στο φρενάρισμα μέχρι να μάθεις να σφίγγεις το μικρό ντεπόζιτο με τα πόδια. Το μικρό μασκάκι, αν και δεν του φαίνεται, κάνει δουλειά, τα μεγάλα ταξίδια όμως δεν είναι στο ρεπερτόριό του. Αν η απόλαυση είναι όμως κυρίαρχος παράγοντας τότε το triple παίρνει άριστα και κοντράρει άνετα σπορ κατασκευές από όλες τις χώρες.


Βασική διαφορά του triple από τον ανταγωνισμό είναι η ισορροπία που έχει πετύχει. Δεν έχει την κοφτερή ακρίβεια ενός ΚΤΜ ή την πληροφόρηση από τις αναρτήσεις ενός Ducati. Αν δεν είσαι πολύ έμπειρος οδηγός αυτά τα 2 χαρακτηριστικά μπορεί να σε τρομάξουν. Από την άλλη πλευρά όμως δεν έχει και την ασάφεια που έχουν τα περισσότερα γιαπωνέζικα. Οι αναρτήσεις του μπορεί να μην είναι κορυφαίας σειράς της Ohlins αλλά και ένα καλό Showa κάνει μια χαρά τη δουλειά του. Η ποιότητα κατασκευής είναι διάχυτη (είπαμε θυμίζει Honda), τα όργανα είναι πλήρη με πολλές πληροφορίες αν και δύσκολα προσβάσιμες. Ποιος ο λόγος να έχω trip computer που έχει ακόμα και χρονόμετρο γύρων όταν κουμπί που αλλάζει τις ενδείξεις είναι πάνω στα όργανα, πολύ μακριά από το χέρι σου και κρυμμένο πίσω από ντίζες. Θα μου πείτε πολύ γκρινιάζεις βάλε την επιλογή που θέλεις και άστο εκεί. Δεν γίνεται, κάθε φορά που κλείνεις τον διακόπτη γυρνάει στην αρχική επιλογή και σου δείχνει την ώρα. Όχι και πολύ χρήσιμο γιατί αποκλείεται να αργείτε στα ραντεβού σας με αυτό το μηχανάκι. Τα οποία ραντεβού σας αν θέλετε να επαναλαμβάνονται θα πρέπει να βάλετε την χειρολαβή του συνεπιβάτη (εξτρά εξοπλισμός) ώστε να μην τον αδειάζετε σε κάθε φανάρι.


Τι θα ήθελα να έχει το street triple και δεν έχει; Ρυθμίσεις στο μπροστινό πιρούνι, όχι ότι τις χρειάζεται αλλά για καθαρά ψυχολογικούς λόγους. Η έκδοση R έχει πολυρυθμιζόμενο μπροστινό όπως και αμορτισέρ. Τι του λείπει για να σταθεί δίπλα στα μοντέλα του '13-'14; Μια σύγχρονη μονάδα ABS, τα φρένα του είναι όσο δυνατά χρειάζεται, αλλά τα νέα συστήματα ABS είναι τόσο αποτελεσματικά που κάθε μηχανάκι θα έπρεπε να έχει.


Roi Mat λοιπόν η Triumph με αυτό το μηχανάκι, που με τον ιδανικό κυβισμό για την Ελλάδα, θέλει να αναδείξει τον σπορ οδηγό που κρύβεις μέσα σου.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον κάτοχο της μοτοσυκλέτας τόσο για τις πολλές φορές που μου την έχει δανείσει όσο και για την φωτογράφιση που έκανε.

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Any Sunday

Κυριακή 13 Οκτώβρη η μέρα ξεκίνησε με πρωινό και MotoGP


 Συνεχίστηκε με δεκατιανό και φωτογράφηση Street Triple 675 (προσεχώς)


 Διάλειμμα το μεσημέρι για F1 κονσέρβα


και τέλος το βράδυ είχε σκληρό bike porn με λύσιμο - δέσιμο V11 Le Mans μέσα στην έδρα της Ιταλικής μαφίας. Οι αυστηρώς ακατάλληλες σκηνές που εξελίχτηκαν περιελάμβαναν, λάδι, latex και φλατζόκολα.


Όχι στην 159 δεν βάλαμε χέρι.


(ακόμα)

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Βουκουρέστι - Το Παρίσι της Ανατολής

Ο δρόμος που ενώνει το Brasov με το Βουκουρέστι είναι αρκετά καλός. Στην αρχή περνάει δίπλα από ένα ποτάμι που σκάβει ένα βουνό, φανταστείτε τα δικά μας Τέμπη αλλά για 10πλάσια απόσταση. Για να μην χαλάσει το γούρι, μας συνόδευε έντονη βροχή και ομίχλη οπότε δεν ευχαριστηθήκαμε την διαδρομή. Μόλις έκοψε η βροχή βγήκαμε από την Τρανσυλβανία και μας υποδέχτηκε η Βλαχία με τις τεράστιες πεδιάδες και τις ατελείωτες ευθείες. Όσο πλησιάζαμε στο Βουκουρέστι ο δρόμος γινόταν ακόμα καλύτερος, όπως και ο καιρός. Όταν μπήκαμε στη μητρόπολη του Βουκουρεστίου είδα πως είναι να οδηγάς σε λεωφόρους με 6 λωρίδες ανά κατεύθυνση!

Η πρωτεύουσα της Ρουμανίας είναι κτισμένη στην νοτιοανατολική άκρη της χώρας στις όχθες του ποταμού Ντουμπόβιτσα. Με πληθυσμό μόλις 2 εκ. κατοίκους είναι αξιοπερίεργο πως καταλαμβάνει έκταση 228 τ. χλμ. Η ιστορία της πόλης σύμφωνα με τον μύθο ξεκινά από έναν βοσκό τον Μπούκουρ, το όνομα του οποίου σημαίνει ωραίο. Ο Μπούκουρ λοιπόν εκτός από βοσκός ήταν και δεινός φλαουτίστας με αποτέλεσμα να μαζεύεται κόσμος γύρω του για να τον ακούσει. Σιγά σιγά ο κόσμος αυτός ίδρυσε μια πόλη που ονομάστηκε προς τιμήν του Βουκουρέστι.

Η λέσχη των Αξιωματικών

Η ιστορία από την άλλη λέει ότι ο γνωστός μας Βλαντ Τσέπες ο 3ος (κόμης Δράκουλας) πρίγκηπας της Βλαχίας, γνωστός και ως ανασκολοπιστής, το 1459 προσπάθησε να αναπτύξει το Βουκουρέστι και να το μετατρέψει σε πρωτεύουσα της Ρουμανίας. Ίσως να βοήθησε και η συνήθεια που είχε να "ανασκολοπίζει" όσους διαφωνούσαν μαζί του, όπως και τους Οθωμανούς που συχνά πυκνά "επισκέπτοταν" την Ρουμανία.


Η πόλη πέρασε από διάφορα δεινά και κατακτητές (Οθωμανούς, Αυστροούγγρους και Ρώσους) μέχρι το 1862 που ενώθηκε η Βλαχία με τη Μολδαβία και τελικά το 1881 να ιδρυθεί επίσημα η Ρουμανία. Πρώτος βασιλιάς της χώρας ήταν ο Κάρολος ο Α' ο οποίος έφερε Γάλλους αρχιτέκτονες για να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη της πόλης. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το Βουκουρέστι να αποκτήσει ένα άρωμα δυτικής Ευρώπης και το παρατσούκλι "Παρίσι της Ανατολής".


Στη νεότερη ιστορία η κομμουνιστική διακυβέρνηση άφησε το στίγμα της. Τα καλαίσθητα κτίρια δώσανε τη θέση τους σε γεωμετρικούς τσιμεντένιους ογκόλιθους αρκετά εντυπωσιακούς μολαταύτα. Χαρακτηριστικότερο από όλα αυτά τα κτίρια είναι το παλάτι του Τσαουσέσκου που είναι και η κορωνίδα του οικιστικού του  πλάνου. Είναι το 2ο μεγαλύτερο κτίριο στον κόσμο μετά το πεντάγωνο στις ΗΠΑ. 3ο αν αναρωτιέστε είναι η Πυραμίδα του Χαίοπα στην Αίγυπτο.

Οι Ρουμάνοι είναι Ορθόδοξοι

Το όνομα του Τσαουσέσκου δεν θα το ακούσετε ούτε μια φορά κατά την πολύωρη ξενάγηση στο Παλάτι του Κοινοβουλίου και ας ήταν αυτός που το εμπνεύστηκε και ξεκίνησε να το χτίζει το 1984. Αφού πρώτα γκρέμισε 5.000 σπίτια, ένα μοναστήρι, ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και ισοπέδωσε έναν λόφο. Το κτίριο είναι φτιαγμένο από υλικά εξ ολοκλήρου από τη Ρουμανία. 1.000.000 τόνοι μαρμάρου από διάφορες περιοχές της χώρας, 3.500 τόνοι κρυστάλλου, 900.000 κυβικά μέτρα ξύλου και 200.000 τ.μ. χαλί είναι μερικά από αυτά. Για την κατασκευή του δούλεψαν 20.000 εργάτες και 700 αρχιτέκτονες σε βάρδιες όλο το 24ώρο. Αποτελείται από 12 ορόφους, 1.100 δωμάτια και 4 υπόγεια. Η μικρή εκδοχή της ξενάγησης που διαρκεί 2 ώρες καλύπτει μόλις το 5% του κτιρίου.

Το παλάτι του Κοινοβουλίου

Οι αίθουσες είναι πραγματικά τεράστιες σε βαθμό υπερβολής. Σε μια από αυτές υπάρχει ο μεγαλύτερος πολυέλαιος του κόσμου βάρους 2,5 τόνων. Τα χαλιά τα περισσότερα από τα οποία υφάνθηκαν μέσα στις αίθουσες που βρίσκονται, γιατί ήταν πολύ μεγάλα για να μεταφερθούν, καθρεφτίζουν το σχέδιο της οροφής. Το παλάτι ήταν το πιο μεγαλεπήβολο σχέδιο του παρανοϊκού Τσαουσέσκου ο οποίος όμως δεν πρόλαβε να το δει ολοκληρωμένο αφού φυγαδεύτηκε με ελικόπτερο, όπως θα πρέπει να κάνουν και μερικοί "ηγέτες" της "δημοκρατικής" Ελλάδας. Σήμερα είναι το κοινοβούλιο της χώρας και εξυπηρετεί πολλά συνέδρια με τις τεράστιες αίθουσες του. Σε μια από αυτές είχαν διοργανωθεί και αγώνες ενόργανης γυμναστικής.

Ο μεγαλύτερος πολυέλαιος στον κόσμο

Το Βουκουρέστι είναι ένα μείγμα παλιάς Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, έχει ακόμα και αψίδα του θριάμβου αντίγραφο του Παρισιού, αν δεν είχε την Ρουμάνικη σημαία δεν θα την ξεχώριζες, με έντονη όμως την στάμπα του σοσιαλιστικού παρελθόντος και της μεγαλομανίας του Τσαουσέσκου. Το 1984 έφτιαξε μια λεωφόρο αντίγραφο των Ιλισίων Πεδίων, λίγα μέτρα όμως μεγαλύτερη! Το 1989 από Λεωφόρος Νίκης του Σοσιαλισμού μετονομάστηκε σε Λεωφόρος Ενότητας.

Ο καλύτερος τρόπος για να γυρίσετε το Βουκουρέστι είναι το 2ώροφο τουριστικό λεωφορείο που κάνει βόλτα στο κέντρο της πόλης. Έχει 24ώρο φτηνό εισιτήριο, ξενάγηση σε διάφορες γλώσσες και από την ανοιχτή οροφή του μπορείς να βγάλεις όμορφες φωτογραφίες. Επίσης τα ταξί είναι πολλά και φτηνά για τα Ελληνικά δεδομένα. Οι δρόμοι της πόλης είναι τεράστιοι με αρκετοί κίνηση γεμάτοι Dacia και Bentley!!! Η μεσαία τάξη από ότι φαίνεται είναι είδος προς εξαφάνιση στη Ρουμανία. Στην ακριβότερη και ομορφότερη περιοχή της πόλης βρίσκεται και η Ελληνική Πρεσβεία.... Μέσα στην πόλη υπάρχουν 4 πάρκα. Το μεγαλύτερο από αυτά βρίσκεται απέναντι από την πρεσβεία που λέγαμε και έχει έκταση 1,1 τετραγωνικού χλμ. τα 2/3 της οποίας αποτελούνται από μια λίμνη. Στο πάρκο υπάρχουν χώροι αναψυχής, εστιατόρια, μπορείς να κάνεις μίνι κρουαζιέρα, βαρκάδα, ποδήλατο. Το λεωφορείο που σας ξεναγεί στην πόλη έχει στη διαδρομή του 2 στάσεις έξω από τις εισόδους του πάρκου. Τα υπόλοιπα πάρκα δεν στερούνται ομορφιάς ή μεγέθους, μουσείων, ποικιλίας δέντρων, απλώς δεν είναι στο κέντρο στης πόλης. Οποιαδήποτε σύγκριση με τα Ελληνικά αστικά κέντρα είναι ατυχής. Μια ελπίδα υπάρχει στην Αθήνα με το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού για να δημιουργηθεί ένα μητροπολιτικό πάρκο και αυτό βλέπω να γίνεται τσιμέντο και εμπορικά κέντρα.

Εδώ μπροστά έπαιξε ο Roger Waters

Στο κέντρο του Βουκουρεστίου υπάρχει και η παλιά πόλη, ή καλύτερα ένα δείγμα παλιάς πόλης, η οποία δεν έχει καμία γραφικότητα και είναι γεμάτη από εστιατόρια και φασαριόζικα καφέ. Προτιμήστε να φάτε κάπου αλλού, ακόμα και τα κυριλέ εστιατόρια είναι φτηνά, εκτός αν θέλετε να αισθάνεστε τελείως tourist. Αγγλικά στην πρωτεύουσα μιλάνε πολλοί. Στην επαρχία μόνο στα ξενοδοχεία και αυτό δεν είναι σίγουρο.Την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε στο Βουκουρέστι είχε συναυλία ο Roger Waters μπροστά στο κοινοβούλιο. Δυστυχώς τα μοναδικά εισιτήρια που μπόρεσα να βρω κόστιζαν 180€ το ένα και κάπως έτσι χάσαμε το The Wall μια συναυλία εμπειρία ζωής.

Το κτίριο της Ελευθερίας του τύπου. Επί Σοσιαλισμού στέγαζε όλη την προπαγάνδα του καθεστώτος, τώρα στεγάζει όλες τις εφημερίδες. Αναρωτιέμαι αν άλλαξε κάτι από το ένα σύστημα στο άλλο.


Ρουμάνος Ζητάς με CAN AM Spyder

Η πλαϊνή όψη του Κοινοβουλίου
 
Η Εθνική Τράπεζα της Ρουμανίας


Όχι δεν είναι στη Γαλλία, προσέξτε τη σημαία

Ένα γκούτσι V65 είδα παρκαρισμένο στο δρόμο και άλλο ένα σε βιτρίνα εστιατορίου!

Bran το κάστρο του Κόμη Δράκουλα


Στα νότια της Τρανσυλβανίας στην μικρή πόλη Bran, βρίσκετε το κάστρου του φημισμένου κόμη Δράκουλα. Αυτό που τουλάχιστον η φαντασία του Ιρλανδού συγγραφέα Αβραάμ "Μπραμ" Στόκερ θεωρεί το σπίτι του. Σημειώστε εδώ πως ο διάσημος συγγραφέας ποτέ δεν είχε επισκεφτεί την Τρανσυλβανία και η σχέση του πρίγκιπα της Βλαχίας Βλαντ Τσέπες, του ιστορικού προσώπου πίσω από το μύθο του Δράκουλα, με το κάστρο ήταν στην καλύτερη περίπτωση οριακή.

Παρ' όλα αυτά η επιλογή είναι πολύ έξυπνη καθώς το κάστρο αποπνέει μια αύρα μυστηρίου, ειδικά αν το επισκεφτείς μια μέρα με ομίχλη όπως εμείς. Χτισμένο από Τεύτονες ιππότες σε ένα λοφίσκο στην άκρη της πόλης, διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Σήμερα, ο επισκέπτης του μπορεί να περιηγηθεί σε 30 επιμελώς επιπλωμένα δωμάτια, που συνδέονται με εσωτερικές σκάλες και κρυφά περάσματα. Επιπλέον στις παρυφές του κάστρου υπάρχει ένα Υπαίθριο Εθνογραφικό Μουσείο με παλιά ξύλινα σπίτια χωρικών της περιοχής που δένουν πλήρως με τη μεσαιωνική εικόνα που αποπνέει το κάστρο. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται και μια υπαίθρια αγορά που πουλάει αναμνηστικά αντικείμενα με θέμα βέβαια το "Δράκουλα".


Μυστικά περάσματα
Αριστερά η στολή του Βλαντ χωρίς αυτόν, δεξιά ο μπλόγκερ χωρίς την στολή του
Δράκουλας χωρίς ένα βασανιστηριάκι δεν γίνεται


Συνεχίζοντας την πορεία μας προς το Brasov, συναντήσαμε και το μεσαιωνικό κάστρο Ρασνόφ. Χτισμένο και αυτό από Τεύτονες το 1331 είναι σαφώς παλιότερο αλλά σε κακή κατάσταση σε σχέση με αυτό του Μπραν. Η πρόσβαση γίνεται με τρενάκι - τρακτέρ και το εισιτήριο είναι πολύ φτηνό. Το επισκεφτήκαμε γιατί σύμφωνα με τον μύθο έπεσε στα χέρια του εχθρού μόνο μια φορά το 1612, όταν κατάφεραν να του αποκόψουν την τροφοδοσία του νερού. Έκτοτε άνοιξαν ένα πηγάδι στο εσωτερικό του για να έχουν παροχή νερού. Την εργασία ανέλαβαν 2 αιχμάλωτοι Οθωμανοί και τους πήρε 17 χρόνια!!!! Στους τοίχους του πηγαδιού υποτίθεται ότι έχουν σκαλίσει στίχους από το κοράνι. Δυστυχώς το εσωτερικό του κάστρου είναι ερείπιο και δεν βρήκαμε τίποτα, αλλά τουλάχιστον απολαύσαμε τη θέα.

Το κάστρο του Ρασνόφ

Έδρα μας όσο εξερευνούσαμε την "μεσαιωνική" Τρανσιλβανία ήταν το Brasov. Μια πολύ όμορφη, μικρή και συμπαθητική πόλη που μας φιλοξένησε για 2 μέρες, στην προσπάθειά μας να ξεκουραστούμε από τους κακοτράχαλους δρόμους της Ρουμανίας. Το Μπρασόβ κτίστηκε το 1211 από Τεύτονες ιππότες (τι άλλο!!!) στους πρόποδες του βουνού Τάμπα, 160 χλμ βορειοδυτικά από το Βουκουρέστι και υπήρξε μια από τις επτά οχυρωμένες πόλεις της Τρανσυλβανίας. Τα κτίρια, οι εκκλησίες, τα καλοδιατηρημένα σπίτια του θυμίζουν περισσότερο κεντροευρωπαϊκή πόλη παρά βαλκανική πόλη. Στο Μπρασόβ βρίσκεται η μαύρη εκκλησία και είναι η μεγαλύτερη Καθολική εκκλησία μεταξύ Βιέννης και Κωνσταντινούπολης. Σε αυτήν βρίσκετε και η μεγαλύτερη καμπάνα της Ρουμανίας βάρους 7 τόνων. Το όνομα της προήλθε μετά από μια φωτιά που έκανε το γοτθικό στυλ της ακόμα πιο επιβλητικό.



Από εκεί είχαμε δύο επιλογές: Θα συνεχίζαμε βόρεια για τη Χουνεντόρα και ακόμα ένα κάστρο που στις φωτογραφίες τουλάχιστον φαινόταν εκπληκτικό ή νότια προς το Βουκουρέστι ξεκινώντας την επιστροφή προς την Ελλάδα. Ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μας και η βροχή μας έπαιζε κρυφτούλι οπότε η απόφαση για το Βουκουρέστι πάρθηκε γρήγορα.


Η πύλη της Αικατερίνης. Μην σας ξεγελάει η παραμυθένια όψη. Κρεμούσαν κόσμο από έξω.

Δρόμος Σχοινί, πλάτους 1.3 μ. Ίσως το στενότερο δρομάκι στην Ευρώπη.