Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Η συνταγή της VeFas

Εντάξει δεν είναι πολύ πετυχημένο το λογοπαίγνιο του τίτλου, το VFR όμως εκτός από το πρώτο γιαπωνέζικο μηχανάκι που παρουσιάζεται στο μπλοκ, είναι  νοστιμότατο σαν αποτέλεσμα.


Η VFR ήταν ένα "μοτοσυκλετιστικό" μου απωθημένο, έτσι όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να την οδηγήσω την άρπαξα από τα κλιπ ον. Κάτι ο V4 κινητήρας, με τις αγωνιστικές καταβολές, κάτι ότι είναι από τα λίγα μοντέλα της sport touring κατηγορίας και ότι δεν την βλέπεις κάθε μέρα στα φανάρια, έχτισαν τον προσωπικό μου μύθο. Πίσω στο 2007 όταν έψαχνα να αντικαταστήσω το ταπεινό μου fazerάκι ήταν μια από τις υποψήφιες. Είναι επίσης από τις λίγες γιαπωνέζικες μοτοσυκλέτες που το design της μου αρέσει αρκετά. Ίσως γιατί δεν είναι γεμάτη αυτοκόλλητα κατά την προσφιλή τακτική του "φλύαρου" γιαπωνέζικου design.

Πλησιάζοντας και μόνο την μοτοσυκλέτα αντιλαμβάνεσαι ότι είναι μια Honda που τιμά το λογότυπό της. Η ποιότητα βαφής και συναρμολόγησης είναι επιπέδου NASA. Ψάξτε στα μεταχειρισμένα μοτοσυκλέτες με πολλές δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα, με αρκετά χρόνια στον δρόμο και με ένα πλύσιμο θα είναι σαν καινούργιες. Έτσι είναι και η μοτοσυκλέτα του φίλου μου του Πασχάλη, που μπορεί να έχει 57.000 χλμ στο κοντέρ αλλά δείχνει σαν μόλις να τελείωσε το στρώσιμο.


Κάθισα πάνω με ανυπομονησία και φώλιασα πίσω από το φέρινγκ. Κάπου εδώ θα πρέπει να γράψω για την εργονομία της Honda και ότι όλα είναι τέλεια κτλ κτλ εεμ όχι ακριβώς. Εντάξει χειριστήρια και διακόπτες είναι εκεί που πρέπει, η θέση οδήγησης σε βάζει μέσα στο μηχανάκι μακριά από τον αέρα μόνο που η μέση μου είχε διαφορετική άποψη. Όσο κινείσαι σε ανοιχτό δρόμο με υψηλές ταχύτητες όλα είναι τέλεια. Η κάλυψη από τον αέρα είναι άψογη, η σταθερότητα της μοτοσυκλέτας υποδειγματική δίνοντας σου μεγάλη η αίσθηση ασφάλειας. Σε κάθε στροφή του αυτοκινητόδρομου λες με έπαιρνε και πιο γρήγορα. Όλα αυτά γίνονται από τα πρώτα χιλιόμετρα που θα οδηγήσεις την Vefa.


Αν αυτό δεν είναι πετυχημένη συνταγή τότε τι είναι. Τα πράγματα βέβαια δεν είναι τόσο ρόδινα με το επιδόρπιο, λέγε με σφιχτό στροφιλίκι ή πόλη. Σε τέτοιες καταστάσεις η μοτοσυκλέτα δείχνει την σχεδιαστική της ηλικία και κυρίως τα "κιλάκια" της. Το νταμάρι αλουμινένιο πλαίσιο που την κάνει τρένο στην ευθεία και στις γρήγορες καμπές θέλει αποφασιστικότητα για να πλαγιάσει σε κλειστά ορεινά κομμάτια. Τα κλιπόν δεν βοηθάνε την κατάσταση εκτός αν έχεις προϋπηρεσία με ss μοτοσυκλέτες. Θέλει αποφασιστικές κινήσεις, δύναμη στα πόδια και κίνηση του σώματος. Το χειρότερο της είναι η κίνηση στην πόλη όπου εκεί χρειάζεσαι εξοικείωση και γυμνασμένη μέση. Αυτά τα μειονεκτήματα βέβαια δεν είναι και τόσο σημαντικά για κάποιον που θέλει να κατακτήσει τους Ευρωπαϊκούς αυτοκινητόδρομους γρηγορότερα από ότι έκανε ο Χίτλερ με την Πολωνία.

Όποιος βιάζεται όμως πρέπει να έχει έναν δυνατό κινητήρα και εξίσου δυνατά φρένα. Τα συνδυασμένα φρένα της Honda με ή χωρίς ABS θα πρέπει με νόμο να γίνουν στόχος από όλους τους υπόλοιπους κατασκευαστές. Τα ίδια φρένα (χωρίς ABS) φοράει και το ΧΧ με το οποίο έχω φρενάρει από τα 250+ και κόντεψαν να μου βγουν τα μάτια. Στη Vefa δεν πρόλαβα να φτάσω σε τέτοια νούμερα τα φρένα της όμως είναι κορυφαία. Δεν είναι τυχαίο που πλέον όλες οι μοτοσυκλέτες με σεβαστές ιπποδυνάμεις έχουν συνδυασμένα φρένα. Μόνο που η Honda τα βάζει στα μηχανάκια της εδώ και πολλά χρόνια. Για να μην θυμηθώ ότι πρώτη τα έβαλε η Guzzi και μετά κάτι φάγανε και τους πείραξε και δεν τα ξαναβάλανε.

Ένα μεγάλο κεφάλαιο σε κάθε μοτοσυκλέτα είναι ο κινητήρας της. Δεν θα κρύψω ότι με την Honda είμαι λίγο προκατειλημμένος. Ναι τα μοτέρ της είναι απροβλημάτιστα, η ποιότητα κατασκευής τους είναι μερικά βήματα μπροστά από τον ανταγωνισμό, τουλάχιστον μέχρι πριν λίγα χρόνια. Το κύριο όμως χαρακτηριστικό τους, η βελούδινη λειτουργία είναι αυτό που με ξενέρωνε πάντα. Το καταλαβαίνω να ανεβάζει στροφές σαν diesel το μοτέρ του CBF όμως και του Horent πρέπει να είναι σαν ηλεκτρικό;

Στη μικρή vfr το μοτέρ με την vtec αρχιτεκτονική αφήνει πολλές υποσχέσεις. Η βελούδινη λειτουργία υπάρχει στις χαμηλές στροφές όπου γουργουρίζει σαν γατάκι. Μόλις όμως οι στροφές ανέβουν και το vtec ενεργοποιήσει και τις 16 βαλβίδες τότε μεταμορφώνεται και ουρλιάζει σαν φορμουλάκι. Μην περιμένετε με 95 άλογα και 230 κιλά να βάλει φωτιά στην άσφαλτο, αλλά με σκίσιμο του κινητήρα μπορεί να κινηθεί αρκετά γρήγορα ανεξαρτήτως φορτίου. Αντίστοιχο βέβαια θα είναι και το σκίσιμο στο πορτοφόλι σας αφού με τέτοιους ρυθμούς τα κουτάκια της στάθμης βενζίνης εξαφανίζονται μέχρι να πεις onasougamiso soichiro.


Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω ότι όταν μια μοτοσυκλέτα έχει μικρό μεν αλλά φανατικό κοινό τότε σημαίνει ότι κάτι έχουν βρει αυτοί οι πωρωμένοι και την γουστάρουν. Θα ακούσετε πολλούς να γκρινιάζουν για την απότομη λειτουργία του vtec και ότι χαλάει την ισορροπία της μοτοσυκλέτας όταν ενεργοποιείται στην κορυφή της στροφής. Προσωπικά περισσότερο με ενόχλησε η δύναμη που χρειάζεται η μοτοσυκλέτα για να πλαγιάσει στις κλειστές στροφές παρά το μικρό κλωτσιματάκι του vtec που δεν μπορεί να ιδρώσει το πλαίσιο της vfr. Το μόνο που θα άλλαζα στην vfr αν ήταν δικιά μου θα ήταν ένα αμορτισέρ πίσω και 2 ελατήρια μπροστά. Υπάρχουν πολλές επώνυμες και ακριβές βέβαια λύσεις που θα φέρουν την vfr σας στο επίπεδο που τις αξίζει.



ΥΓ: Θα ακολουθήσουν και άλλες παρουσιάσεις γιαπωνέζικων ακόμα και yamaha!