Ήρθε η ώρα του αποχωρισμού για το αγαπημένο μου guzzi. Μαζί του έκανα σχεδόν 50.000 χλμ. στους δρόμους της Ελλάδας, Αλβανίας, Σκοπίων, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Σερβίας, Μαυροβουνίου, Κροατίας, Ουγγαρίας, Αυστρίας, Γερμανίας, Ελβετίας και Ιταλίας. Μπορεί να έπεσα μακριά από τον στόχο μου των 100.000 χλμ αλλά πλέον οι εποχές αλλάξαν. Μετά από 16 μήνες ακινησίας πήρα την απόφαση που αναβάλω εδώ και καιρό και έβαλα την αγγελία στο car.
Έχουν περάσει αρκετές μοτοσυκλέτες από τα χέρια μου, λίγες με έχουν σημαδέψει όπως η Monica. Τα σχεδόν 9 χρόνια που την είχα δεν ήταν πάντα ρόδινα, τι Ιταλίδα ντίβα θα ήταν άλλωστε, στο τέλος όμως εκτός από κάνα 2 καμένες φλάντζες, μου έμενε εκείνο το γλυκό τρέμουλο στα χέρια όταν κατέβαινα μετά από μια "πλακωμένη" βόλτα.
Παραδόξως για γκούτσι (!!!) υπάρχει ενδιαφέρον και έχω δεχθεί προσφορές που θα πρέπει να αξιολογήσω για να αλλάξει χέρια η Monica. Τι θα πει ποια Monica;;; Είναι Ιταλίδα, μελαχρινή και με ζουμερές καμπύλες, πως θα τη φώναζα, Μαρίκα;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βρυχηθμό από το φιλτροκούτι και το ουρλιαχτό της Mistral στις 6.000 σαλ . Ελπίζω ο νέος της ιδιοκτήτης να την απολαύσει μέχρι το τελευταίο ωστήριο.
Όσο εκεί έξω υπάρχουν μηχανάκια που δεν καβάλησα και δρόμοι που δεν οδήγησα, πάντα θα υπάρχει ελπίδα για το επόμενο. Stay tuned.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα έχεις ευκαιρίες και για νεες ντίβες. Δεν σε πήραν τα χρόνια, θα ερωτευτείς ξανά και ελπίζω με λιγότερες φλάτζες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε τις Ιταλίδες, βούρ για Japan είσαι! http://cdn2.holytaco.com/wp-content/uploads/2014/05/unnamed.png
ΑπάντησηΔιαγραφή