Ducati 999 "the number of the beast"

Τα χέρια μου τρέμουν καθώς αναπολώ την τελευταία βόλτα με το Ducati 999. Ξεχάστε ότι ξέρατε για γρήγορα και απόλυτα μηχανάκια. Το 999 κάνει το Super Duke να μοιάζει με sport classic και το CBR 1000 με commuter. Μπορεί στην εποχή μας τα νούμερα των επιδόσεών του να μην είναι τόσο εντυπωσιακά, η αίσθηση που μπορεί όμως να σου προσφέρει αυτή η κατασκευή είναι ασύλληπτη. Αργό δεν το λες μιας και σπινιάρει τον πίσω τροχό στα 120 χλμ/ώρα και τα 250 έρχονται αρκετά εύκολα. Σίγουρα ένα 4κύλινδρο θα είναι πιο γρήγορο σε αυτές τις ταχύτητες αλλά η έξαψη της οδήγησης που μια τόσο απόλυτη (Ιταλική) κατασκευή μπορεί να προσφέρει δεν συγκρίνετε μα τα νούμερα στο κοντέρ.

Ας ξεκινήσω με αυτά που δεν έχει το 999 και αυτό είναι το βάρος. Απλώς δεν υπάρχει, πιο πολύ μου θύμισε 125άρα πάπια παρά μοτοσυκλέτα 1.000 κυβικών. Μετά είναι το μπροστινό σύστημα για το οποίο δεν έχω λόγια. Καταπίνει τα πάντα και κάνει τις υψηλές ταχύτητες να δείχνουν τόσο εύκολες. Σαμαράκια και λακκούβες όλα χάνονται, αρκεί βέβαια να έχεις 3ψήφιο νούμερο στο κοντέρ. Η σταθερότητα, η πληροφόρηση και η ευελιξία είναι από άλλο πλανήτη και θα κάνει πολλούς κατόχους γιαπωνέζικων superbike να τρέξουν για ακριβές aftermarket μετατροπές. Μετά είναι τα φρένα - με ένα δάχτυλο τα χλμ φεύγουν σε 50αδες, με δυο δάχτυλα πρέπει να προσέχεις μην φύγεις εσύ πάνω από το μηχανάκι.

Πλαίσιο νεροσωλήνας. Σας θυμίζει κάτι; Ε λοιπόν αν έτσι δουλεύουν τα πλαίσια που είναι από νεροσωλήνες τότε εγώ θα παρατήσω τη δουλειά μου και θα γίνω υδραυλικός. Κουνήματα, ταλαντώσεις κτλ είναι άγνωστες λέξεις για αυτό το Ducati. Δεν υπάρχει μπροστινό μέρος, πίσω μέρος, υπάρχει μόνο ένα μηχανάκι και αυτό κάνει ακριβώς ότι του πεις. Οι ταχύτητες που επιφέρουν αυτόφωρο είναι απόλυτα λογικές με αυτό. Το να στρίβεις με 240 σαν να είσαι με 40, γίνετε τόσο απλό. Όσο πιο γρήγορα πας τόσο καλύτερα συμπεριφέρεται. Στο τέλος όμως δεν έχεις την αίσθηση ότι το μηχανάκι τα κάνει όλα μόνο του αλλά ότι είναι δικό σου κατόρθωμα.

Μοτέρ, φώτα, κάμερα, πάμε. Και τι μοτέρ. Αν δεν πιστεύεις στον Θεό, τον Αλλάχ ή τον Βούδα στο τέλος της βόλτας θα έχεις γίνει ο φανατικότερος πιστός. Σε 90 χλμ είπα όσες προσευχές δεν είπα σε 37 χρόνια που είμαι βαπτισμένος. Το στενοκέφαλο μοτέρ της Ducati ανεβάζει στροφές σαν δαιμονισμένο. Είμαι σίγουρος ότι κάποιος στην Bolognia είχε κάνει συμφωνία με τον διάβολο όταν σχεδίαζε αυτόν τον κινητήρα. Κραδασμοί δεν υπάρχουν, το τράβηγμα είναι συνεχόμενο και δυνατό με οποιαδήποτε σχέση στο κιβώτιο από τις 2000 σαλ και πάνω. Έτσι και αλλιώς είναι τόσο ε(ρε)θιστικός ο τρόπος που αποδίδει που αποκλείετε να πέσεις σε τόσο χαμηλές στροφές. Με μιαν ανάσα φτάνει τα 250 και από εκεί και πάνω κόβει ελάχιστα ρυθμό μέχρι τα 270+. Σίγουρα έχει και παραπάνω αλλά ποιος νοιάζεται. Το φημισμένο τράβηγμα των Ducati είναι εδώ στον απόλυτο ορισμό του.

Κάτσε ρε Μήτσο τόσο καλό είναι αυτό το 999; Μετά από αυτό γιατί συνέχισε η Ducati να βγάζει μηχανάκια; Ναι υπάρχουν και ελαττώματα θα απαντήσω. Από μικρής σημασίας (καθρέφτες - προφανώς τους βάλανε μόνο για να βγάζει άδεια) μέχρι μεγαλύτερης όπως είναι η συμπεριφορά στις χαμηλές ταχύτητες. Όταν ο δρόμος γίνει κλειστός και το κοντέρ δείχνει κάτω από 120 τότε ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδάκια. Το πιρούνι που προσκυνούσες πριν από λίγο κοπανάει στις ανωμαλίες και αν αγγίξεις το μπροστινό φρένο το 999 σηκώνετε όρθιο και ανοίγει την τροχιά του.

Ένας τρόπος υπάρχει για να οδηγήσεις αυτό το μηχανάκι. Γκάζι, γκάζι, γκάζι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά. Όσο το κρατάς ανοικτό στρίβει σαν να είναι σε ράγες. Αν φοβηθείς και το κλείσεις θα αντιδράσει σαν γάτα που της πετάς νερό. Τσάμπα μάγκας με αυτό το μηχανάκι δεν γίνεσαι. Αν το εμπιστευτείς θα γίνεις καλύτερος οδηγός. Αν το φοβηθείς τότε θα γκρινιάζεις για την θέση οδήγησης που όσο καλή είναι ακόμα και για αναβάτες 1,80φεύγα, τόσο βάσανο είναι μέσα στην πόλη και για λεπτά του πλαστικά που θέλουν προσοχή. Η καθημερινή μετακίνηση με το 999 μοιάζει με κινέζικο βασανιστήριο, αλλά μόλις βγεις έξω από την πόλη ποιος άκουσε desmo να βρυχάται και δεν φοβήθηκε.

Αν μετά από βόλτα με 999 σταματήσετε για καφέ, καλύτερα να πιείτε ένα κονιάκ πρώτα.

Η ομορφιά είναι υποκειμενική υπόθεση