Museo Morbidelli

 Στα "απόνερα" της εκδρομής στο Mandello για τα 90 χρόνια της Γκούτσι, ο δρόμος της επιστροφής μας πέρασε δίπλα από το Πεζάρο, όπου βρίσκεται το μουσείο του Morbidelli. Μια επίσκεψη ήταν επιβεβλημένη και έχοντας μαζί μας τον φίλο Τάσο που γνωρίζει Ιταλικά, ότι καλύτερο μπορούσε να μας τύχει. Για όσους δεν γνωρίζουν το όνομα Morbidelli, παραθέτω ένα σύντομο ιστορικό.

Ο Giancarlo Morbidelli γεννήθηκε στο Πεζάρο το 1934 και ήταν ο μεγαλύτερος γιος μιας αγροτικής  οικογένειας. Παρακολούθησε μια τεχνική σχολή και στο τέλος των σπουδών του αρχίζει να εργάζεται σε ένα μηχανουργείο. Μετά από μια δύσκολη περίοδο, με πενιχρούς πόρους αλλά με μεγάλη ευφυΐα και πάθος, ο Morbidelli ανοίγει ένα μικρό εργοστάσιο για την παραγωγή ειδικών ξυλουργικών μηχανημάτων.

Αγωνιστικό 2χρονο 125 Morbidelli του 1967

Χάρη στη μεγάλη του διαίσθηση, τις βιομηχανικές και τεχνικές ικανότητες του, είναι σε θέση να κάνει το εργοστάσιο του ένα από τα πιο σημαντικά και διάσημα στον τομέα επεξεργασίας ξύλου. Η εταιρεία του γνωρίζει ταχεία ανάπτυξη και φτάνει να έχει πάνω από 300 εργαζόμενους. Το μεγαλύτερο όμως πάθος του Giancarlo είναι η μοτοσικλέτα, από τότε που ήταν έφηβος και ο ίδιος ποτέ δεν το ξεχνά.

Το πρώτο μηχανάκι του G. Morbidelli ένα moto ΔΕΜΜ

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο Morbidelli θέλει να φτιάξει τις δικές του μοτοσυκλέτες. Για να τις προωθήσει και να τις κάνει γνωστές σε όλο τον κόσμο, αποφασίζει να ξεκινήσει το σχεδιασμό και την κατασκευή αγωνιστικών μοτοσικλετών. Τα καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία και στη δεκαετία του 1970 πετυχαίνει πολλές νίκες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και κατακτά 4 παγκόσμια πρωταθλήματα μεταξύ 1975 και 1977.

Η Minardi του 1991 με την οποία ο γιος του Gianni έτρεξε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα

Στο τέλος της δεκαετίας του 1970 ο Giancarlo στηρίζει τον γιο του Gianni, ο οποίος ξεκινά μια λαμπρή καριέρα σαν οδηγός αγώνων με go-karts μέχρι τη συμμετοχή του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα F1 μερικά χρόνια αργότερα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Giancarlo αποφασίζει να πουλήσει την ακμάζουσα βιομηχανία του και να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο μεγάλο πάθος του τις μοτοσικλέτες.

Το μοναδικό μηχανάκι παραγωγής με V8 850cc

Σχεδιάζει μια μικρή σειρά μοτοσυκλετών 850cc με V8 κινητήρα που όμοιος του δεν υπάρχει στην παγκόσμια παραγωγή μοτοσυκλετών. Για τα απαράμιλλα χαρακτηριστικά του, η μοτοσυκλέτα μπαίνει στο βιβλίο Guinness World Records και εκτίθεται στο Μουσείο Guggenheim στην Νέα Υόρκη.

Ducati 125cc

Το γραφείο του G. Morbidelli

Το 1999 ο Morbidelli, ο οποίος συλλέγει παλιές μοτοσυκλέτες από τότε που ήταν νέος, ολοκληρώνει ένα μουσείο σε στεγασμένο χώρο 3.000 τ.μ. και μια έκθεση 350 μοτοσικλετών που κατασκευάστηκαν από την πρώτη έως την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα. Το έργο αυτό είναι το αποτέλεσμα πάνω από 25 χρόνων έρευνας και συνεργασίας με συλλέκτες από όλο τον κόσμο. Η συλλογή του μουσείου είναι πραγματικά εντυπωσιακή και περιλαμβάνει μερικά πολύ σπάνια κομμάτια που αναπολούν μια ένδοξη και συναρπαστική ιστορία.

Παρά την ηλικία το ο G. Morbidelli είναι πάντα πρόθυμος για μια φώτο. Εδώ πίσω από ένα 4κίλυνδρο Benelli 125cc με κομπρέσορα του 1942, απόδοσης 52 ίππων.

Στην αποθήκη του μουσείου υπάρχει ότι βάζει ο νους σου. Ακόμα και μονοθέσια αγωνιστικά σκαφάκια με δίχρονο κινητήρα.

Fiat 500 προς πώληση για να καλυφτούν τα έξοδα του μουσείου

Ο συνταξιδιώτης μου Δημήτρης από την Κέρκυρα ανάμεσα σε Moto Guzzi και Benelli

Αν σας βγάλει ο δρόμος κοντά στο Πεζάρο, προσπαθήστε να επισκεφτείτε το μουσείο. Είναι εύκολο να το βρείτε, το Πεζάρο είναι μικρή πόλη και το μουσείο είναι στην είσοδό του. Ένας από τους λόγος που θα πρέπει να το κάνετε εκτός από το φτηνό του εισιτήριο είναι το γεγονός ότι υπάρχει η πιθανότητα να κλείσει οριστικά. Ο γιος του Morbidelli δεν ενδιαφέρετε για αυτό και ο πατέρας του είναι αρκετά μεγάλος. Στην ουσία το μουσείο λειτουργεί με έναν άνθρωπο ο οποίος εκτελεί χρέη φύλακα - ξεναγού - επιστάτη.

Ο έχων την ιδέα - εκτέλεση - μετάφραση δίπλα στον άνθρωπο που λειτουργεί όλο το μουσείο.

Εδώ θα πρέπει να ευχαριστήσω πρωτίστως τον Τάσο που είχε την ιδέα για το μουσείο, αλλά και ανέλαβε την μετάφραση από τα Ιταλικά στα Ελληνικά (ενίοτε και στα Αγγλικά), την Ελληνική λέσχη Moto Guzzi που μας πήγε μέχρι την Β. Ιταλία και τέλος τον Δημήτρη από την Κέρκυρα που με κυνηγούσε με το Stelvio του πάνω κάτω στην Autostrada.

Θα ακολουθήσουν τουλάχιστον 3-4 ποστ ακόμα με φωτογραφίες και γαργαλιστικές λεπτομέρειες.