Moto Guzzi 850 Le Mans, ο Άσσος

"Μια βόλτα θα πάω μέχρι το αεροδρόμιο το πολύ και θα έρθω για καφέ."

Δεν πήγα ποτέ για καφέ, ούτε έστριψα στη διασταύρωση για το αεροδρόμιο. Έκλεισα την τάπα στο βενζινάδικο, κατέβασα τη ζελατίνα του κράνους, κούμπωσα την 1η στο κιβώτιο και μετά χάθηκα. Εγώ, ο Άσσος και ο δρόμος. Ο Άσσος, ο δρόμος και εγώ ειλικρινά δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ήθελα να δω αν τραβάει στην ανηφόρα της Καρδίας (με 160 την ανέβηκε άνετα) και από εκεί και πέρα ανέλαβε αυτός να με πάει βόλτα. Με τον τρόπο που μόνο ένας Άσσος μπορεί.

Για να μπορέσω να μεταφέρω την αίσθηση του να οδηγείς το 850 Le Mans της Guzzi, το πρώτο της σειράς "εξ ου και το Άσσος", θα πρέπει όλοι να μεταφερθούμε πίσω στον χρόνο. Όχι για να θυμηθούμε πόσο αθώα, όμορφα και απλά ήταν τα πράγματα πριν 35 χρόνια, αλλά για να θυμηθούμε το συναίσθημα της πρώτης φοράς που οδηγήσαμε μοτοσυκλέτα. Η πρώτη μου μοτοσυκλέτα ήταν ένα ερείπιο SRX 400 που περισσότερο χρόνο ήταν στο συνεργείο παρά στο δρόμο. Ποτέ δεν κατάφερα να το ευχαριστηθώ και 1-1,5 χρόνο μετά αγόρασα ένα καινούργιο fazer.

 

2 τα φλας, 2 οι εξατμίσεις, 2 και τα κύλινδρα

Έτσι ακριβώς αισθάνθηκα με τον Άσσο. Λες και ανέβηκα για πρώτη φορά στο καινούργιο μου μηχανάκι και δεν θέλω να κατέβω με τίποτα. Στην αρχή το γκάζι ανοίγει ευλαβικά σαν να στρώνεις το μοτέρ. Στην ουσία εσύ στρώνεις πάνω στον Άσσο. Λίγο μετά τα ανοίγματα του γκαζιού είναι πιο γενναία και η ζελατίνα του κράνους κολλάει στο πρόσωπο. Οι ταμπέλες χάνονται, η βενζίνη τελειώνει στο ρεζερβουάρ αλλά εσένα δεν σε νοιάζει τίποτα. Θέλεις μόνο να οδηγάς και να φεύγεις....

Πόσο χρονών είναι με ρωτάει ο βενζινάς και εκείνη την στιγμή που κάνω την πράξη στο μυαλό μου συνειδητοποιώ ότι η διαφορά στην ηλικία μας δεν είναι και μεγάλη. Του '78 ο Άσσος του '75 εγώ.
Πόσα πιάνει είναι η δεύτερη ερώτηση. "200" του απαντώ και εκεί είναι που γυρνάω πίσω στο 1978 και φαντάζομαι εμένα 3 χρονών μέσα στο κόκκινο μίνι του πατέρα μου να μας περνάει ένας Άσσος με 200...

Πίσω στο 2013 όμως και αυτή την φορά βρίσκομαι καβάλα στον Άσσο. Στρίβω στην πρώτη ταμπέλα που δείχνει ορεινή διαδρομή αλλά σύντομα χάνομαι. Δεν ακολουθώ την διαδρομή που έχω στο μυαλό μου αλλά αφήνω τον Άσσο να με οδηγεί. Αυτός ξέρει καλύτερα. Οι στροφές φεύγουν κάτω από τα στενά του λαστιχάκια και εγώ δεν ανησυχώ καθόλου. Το Le Mans παρ όλη την ηλικία του συμπεριφέρεται σαν ένα σύγχρονο μηχανάκι. Αυτό που έχει αλλάξει στα σύγχρονα μηχανάκια δεν είναι ότι θα πας τόσο πιο γρήγορα ή τόσο πολύ πιο εύκολα. Απλώς είναι πιο ραφιναρισμένη η αίσθηση που σου αφήνουν. Τα χειριστήρια είναι πιο απαλά, ο συμπλέκτης πιο μαλακός, η σέλα πιο άνετη. Στον Άσσο δεν υπάρχουν φίλτρα μεταξύ του οδηγού και της μοτοσυκλέτας. Γεύεσαι την αγνή και πρωτόγονη αίσθηση που μόνο μια μοτοσυκλέτα με το παλμαρέ του Le Mans 850 μπορεί να σου προσφέρει.

Τα 70 άλογα του Άσσου αρκούν για να τινάξουν τη μοτοσυκλέτα από στροφή σε στροφή χωρίς να αλλάζεις ταχύτητα, τα συνδυασμένα φρένα σε κάνουν να απορείς γιατί σταμάτησαν να χρησιμοποιούνται και μόλις τα τελευταία χρόνια βγήκαν πάλι στο προσκήνιο. Μικρή ευθεία που την ακολουθεί ανοιχτή αριστερή, ανοίγω το γκάζι, ο Άσσος πλαγιάζει, όταν συνειδητοποιώ ότι λίγο μετά την κορυφή της στροφής υπάρχει ΣΤΟΠ και διασταύρωση. Πίεση στο πεντάλ του φρένου και η μοτοσυκλέτα ακινητοποιήθηκε ακριβώς στην διασταύρωση. Χωρίς "μαγικά" ηλεκτρονικά χωρίς δράματα.

Έτοιμος για την παρέλαση

Τίποτα δεν σου θυμίζει ότι οδηγάς μοτοσυκλέτα 35 ετών. Το τιμόνι κόβει αρκετά, το μοτέρ λειτουργεί άψογα, το κιβώτιο δεν χάνει καμία ταχύτητα, οι αναρτήσεις δουλεύουν ικανοποιητικά. Συγκρίνοντας πάντα με τις σύγχρονες μοτοσυκλέτες τα μειονεκτήματα που θα βρεις είναι τα εξής: Τα όργανα που με την περίεργη γωνία που έχουν διαβάζονται δύσκολα. Τα λαμπάκια τους φαίνονται στο περίπου, οι διακόπτες είναι τελείως διαφορετικοί και θέλουν συνήθεια. Το πλαϊνό σταντ λάμπει δια της απουσίας του! Επί της ουσίας το μόνο που θα σε ενοχλήσει είναι η υψηλή του κατανάλωση. Κατά τα άλλα μπορείς να το χρησιμοποιείς κάθε μέρα. Είναι εντυπωσιακά στενό (ακούς Moto Guzzi;), ζυγίζει κάτω από 200 κιλά (η Moto Guzzi ακούει;) και η σταθερότητά του στα πολλά είναι ανάλογη του fazer 03 που είχα πριν του αλλάξω αναρτήσεις (ακούει η Yamaha;). Τα κλιπόν του είναι όσο πρέπει χαμηλά και η θέση οδήγησης που δημιουργούν σκυφτή αλλά τόσο ώστε να σε στηρίζει ο αέρας και να μην πιάνονται οι καρποί σου. Αν η σέλα του ήταν λίγο πιο μαλακή θα είχαμε ένα ικανό sport tourer. Σε ταχύτητες αυτοκινητοδρόμου είναι σταθερό και μόνο σε έντονες ανωμαλίες θα μεταφέρει ταλαντώσεις στο τιμόνι παρόλο το σταμπιλιζατέρ του. Εδώ ίσως να ευθύνονται τα διπλά αμορτισέρ πίσω.

Τα Delorto που φοράει μπερδεύουν στο ρελαντί και μπορεί να σβήσει ο κινητήρας στο φανάρι, μετά τις 2.000 σαλ όμως ξεροβήχουν, στις 4.000 σαλ έχουν καθαρίσει το λαιμό τους τραβώντας δυνατά, στις 6.000 σαλ σε πετάνε στην πίσω σέλα και συνεχίζουν μέχρι τις 8.000 σαλ. Και όλα αυτά από ένα 2βάλβιδο μοτέρ με ωστήρια. Μόνο να φανταστώ μπορώ την αναταραχή που θα προκάλεσε την εποχή που κυκλοφόρησε, μαζί με το Ducati 900SS. Δεν θα μπω στην διαδικασία να τα συγκρίνω, πως θα μπορούσα άλλωστε αφού δεν έχω οδηγήσει και τα 2.

Στο τέλος της βόλτας σου μένει μια γλυκόπικρη γεύση. Εμένα τουλάχιστον που μου αρέσουν τα Guzzi μου άφησε γλύκα για την ικανότητα που είχε η Guzzi να φτιάχνει πραγματικά σπορ μηχανάκια (71 άλογα και 196 κιλά το 1978) και πίκρα για την εξέλιξη που είχαν τα σπορ(;) μηχανάκια της τα επόμενα χρόνια. Αν με ακούει η Piaggio ας πάρει λίγο από το DNA της Aprilia και ας το ρίξει στο Mandello, μπόλιασμα θέλει μόνο, το γονίδιο υπάρχει γιατί φοβάμαι ότι μόνο με τα εκατομμύρια ευρώ δουλειά δεν γίνετε.

Απολαύστε τον Άσσο με soundtrack από Lanfranconi και David Bowie.

Ευχαριστώ πολύ τον ιδιοκτήτη της μοτοσυκλέτας για την προσφορά του.